Nikifor Krynicki (właść. Epifaniusz Drowniak) urodził się w 1895 roku, zmarł w 1968 r. w Krynicy. Był z pochodzenia Łemkiem. Podczas pierwszej indywidualnej wystawy prac w warszawskim salonie SARP-u, określono go "Janem Nikiforem". Artysta był samoukiem. Pierwsze jego prace datuję się na rok 1920. Częstym tematem, który przewija się w pracach Nikifora jest widok cerkwi grecko-katolickiej oraz architektury miasta Krynicy. Malarz lubił portretować również znajomych i przechodniów na głównym deptaku w mieście. Artysta stosował małe formaty prac - wykorzystywał stare zużyte zeszyty szkolne, opakowania po artykułach spożywczych. Brak funduszy na materiały plastyczne wymógł na nim tworzenie prac dwustronnie. Malował najczęściej akwarelami bądź temperą, natomiast w ostatnich latach wykorzystywał wyłącznie kredkę.

Artysta wypracował charakterystyczny dla siebie styl malarski z grubym konturem oraz symetryczną kompozycją zamkniętej elementami architektonicznymi. Oszczędność w planie łączy się z drobiazgowością przedstawianych motywów. Mimo ograniczonych środków plastycznych artysta perfekcyjnie odzwierciedlał rozkłada światłocienia. Kolorystyka prac Nikifora, zachwyca harmonijnością i subtelnością przejść walorowych. Dorobek Nikifora liczy kilka tysięcy prac. Większość dzieł zostało rozdanych bądź sprzedane za grosze. Główną osobą, która była związana z artystą był Roman Turyn. Był on pierwszym kolekcjonerem jego prac. Z artystą związane było również małżeństwo Banachów, którzy odkryli ponownie twórczość Nikifora. Warto wspomnieć, że styl artysty został w pełni ukształtowany w latach 20. Jednak dopiero w 50 latach był postrzegany jako uznany artysta.

NIEDOSTĘPNE PRACE ARTYSTY