BRODOWSKI Antoni
Antoni Brodowski urodził się w 1784 roku, zmarł w 1832 roku. Dzięki staraniu swoich rodziców odebrał gruntowne wykształcenie u prywatnych nauczycieli. Na rozwinięcie jego umiejętności rysunkowych miały wpływ przygotowania do zawodu geometry, które za radą ojca odebrał w latach 1803-1804. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał u francuskiego miniaturzysty Jean-Baptiste-Jacquesa Augustina podczas swojego pobytu w Paryżu, od 1805 do 1808 roku.
W 1809 roku uzyskał stypendium Izby Edukacji Publicznej, dzięki czemu mógł kontynuować zagraniczne studia. Naukę kontynuował pod kierunkiem Françoisa Gérarda i Jacquesa Louisa Davida. Nad stylem malarskim pracował także samodzielnie odwiedzając Luwr i kopiując dzieła dawnych mistrzów. Od swoich nauczycieli z okresu francuskiego zaczerpnął zamiłowanie do klasycystycznego malarstwa. W swoich portretach i scenach rodzajowych często nawiązywał do francuskiego malarstwa tamtego okresu. Czerpał inspiracje z opowieści biblijnych („Gniew Saula na Dawida”) oraz literatury antycznej („Edyp i Antygona”). Jego prace wystawione w 1819 roku na pierwszej publicznej Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie (trzy portrety oraz scena biblijna „Gniew Saula na Dawida”) zdobyły złoty medal. Dzięki temu sukcesowi artysta rok później otrzymał nominację na profesora malarstwa na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Wprowadził do programu m.in. studium żywego modela. Swoje poglądy dotyczące nowego programu edukacji artystów wygłaszał podczas odczytów naukowych. Jeden z nich, „Co stanowi szkołę malarską?”, odbył się na Uniwersytecie Warszawskim w 1824 roku.
