GRUPA LUXUS jedna z najważniejszych polskich grup artystycznych działających w latach 80. XX wieku. Powstała na przełomie 1980 i 1981 w PWSSP we Wrocławiu. W jej skład wchodzili: Jerzy Kosałka, Marek Czechowski, Paweł Jarocki, Bożena Grzyb Jarodzka, Ewa Ciepielewska, Stanisław Sielicki, Artur Gołacki, Piotr Gusta, Małgorzata Plata, Szymon Lubiński i Jacek „Ponton” Jankowski, Krzysztof Kubiak i Krzysztof Kłosowicz. Od 1981 roku grupa wydawała swój magazyn, artzina „Luxus”, natomiast od 1984 wystawiała i organizowała wydarzenia performance w galeriach sztuki na terenie całej Polski. W jej twórczości dominowały instalacje, kolaże i szablony, które zanurzone były w stylistyce punk, eksplorowały tematy przyziemne, kosmopolityczne i psychodeliczne, czerpiąc przy tym z pop-kultury. W działalności grupy wszechobecna była kpina z polskiej definicji luksusu czasów komunistycznych: kult „zachodu” i fascynacja rozrastającą się kulturą masową.

TEKSTY NA TEMAT GRUPY

„Wspólne działania LUXUS rozpoczął od wydawania Magazynu LUXUS – efemerydy, na którą składają się prace członków grupy, Każdy wydany w małym nakładzie numer zawiera kilka bądź kilkanaście prac różnych autorów – rysunków, szablonów, grafik. Tematyka magazynu to odmitologizowana polityka, sex i większość pop-artowskich chwytów i rekwizytów. Magazyn LUXUS, tak jak i inne działania grupy zaistniał w procesie (trzeba przyznać LUKSUSOWI, że odkrywczym) wnikliwej obserwacji stanu zapotrzebowań estetycznych i emocjonalnych młodego pokolenia odbiorców sztuki. Któż nie brał do ręki z zapartym tchem zachodnich magazynów ilustrowanych, nie wycinał zdjęć pięknych modelek, błyszczących limuzyn, pejzaży florydzkich plaż, nie gromadził wizerunków rzeczy niedostępnych, by zastąpić nimi ich brak czy niemożliwość posiadania. Magazyn LUXUS – według słów Pawła Jarodzkiego – miał być wypełnieniem luki i kontrpropozycją estetyczną.(...)

LUXUS daje cały zestaw propozycji wyboru postawy wobec tego co nas otacza, pozwala na zaspokojenie własnych potrzeb estetycznych, sprzeciwia się komercji, nietolerancji, agresji pod każdą postacią. LUXUS to ideologia wolności „na własny użytek”, to także ruch kulturotwórczy skupiający nie tylko plastyków, ale poetów i muzyków. Faktyczne zainteresowanie działaniami LUXUSU, zwłaszcza wśród młodych odbiorców sztuki we Wrocławiu, można tłumaczyć Koublerowskim „wyjściem na scenę w odpowiednim momencie”. Artyści Ci trafili na okres, w którym zrealizowali szereg oczekiwań młodych ludzi, rozumianych szeroko – od potrzeb estetycznych po postawy życiowe. LUXUS potrafił ukazać rzeczywistość w nowy, ciekawy sposób. Zaproponował postawę psychicznego LUXUSU – emocjonalnego pozytywnego dystansu warunkującego sposób patrzenia na świat, na samego siebie, wyciszający bodźce zbędne i przykre, których tyle niesie za sobą nasza codzienność.”

- Jarosław Świerszcz, „Luxus”, Dwumiesięcznik Sztuka, 3/89, s. 20-32.