GWOZDECKI Gustaw

Gustaw Gwozdecki urodził się w 1880 roku, zmarł w 1935 roku. Kształcił się w pracowniach Stanisława Grocholskiego w Monachium, Konrada Krzyżanowskiego w Krakowie i Huberta Ponscarme’a w Paryżu. Przez krótki czas uczył się w pracowni Jana Stanisławskiego na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jednak najmocniej związany był ze środowiskiem Ecole de Paris. Przyjaźnił się z Amedeo Modiglianim i Giorgio de Chirico oraz Olgą Boznańską, Władysławem Ślewińskim, Bolesławem Biegasem, Eugeniuszem Zakiem i Eli Nadelmanem. Promował polską kulturę w Paryżu i Nowym Jorku. W tym celu w 1927 roku powołał do życia Komitet Stosunków Artystycznych Polsko-Amerykańskich, któremu przewodniczył. Dzięki niemu w 1914 roku w Paryżu powstała Polska Akademia Artystyczna, która z powodu wybuchu I wojny światowej musiała niestety zakończyć działalność.

Gustaw Gwozdecki współpracował jako ilustrator z magazynami „Rydwan” i „Krokwie”. Ponadto, od 1906 roku aktywnie zajmował się teorią sztuki: publikował artykuły poświęcone malarstwie w lwowskim piśmie „Nasz Kraj” (1906-1907) oraz francuskich „L’amis du Peuple” oraz „Comoedia” (1930). W 1908 została wydana jego książka „O ewolucji w sztuce”. Również droga malarskiego rozwoju artysty była ewolucyjna: jego wczesne prace są pełne symbolizmu i ekspresji, natomiast w późniejszych latach jego twórczość coraz bardziej zbliżała się do fowizmu. Charakterystyczne cechy jego stylu to zamierzona dysharmonia barw oraz miękka, stylizowana linia konturu. Artysta brał udział w wielu wystawach na całym świecie: wystawiał na Salonach Paryskich, monachijskim Kunstvereinie oraz berlińskim Juryfreien.