Jadwiga Maziarska urodziła się w 1913 roku, zmarła w 2003 r. w Krakowie. Studiowała w Prywatnej Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego w Krakowie. Naukę kontynuowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach: Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza oraz Ignacego Pieńkowskiego. Należała do powstałej w 1945 roku Grupy Młodych Plastyków, która w 1957 roku przeistoczyła się w II Grupę Krakowską.

Była prekursorką malarstwa materii w Polsce. Tym, co fascynowało ją najbardziej była nie kompozycja czy paleta barw a właśnie powierzchnia obrazu. Nakładała farbę grubymi warstwami. Ciekawym przykładem jej twórczości są kompozycje tworzone za pomocą farby olejnej połączonej ze stearyną (np. „Skazy niepisanych poematów”, 1954). Dzięki tej mieszance powstałe dzieło w swojej formie bardziej przypominało relief niż płótno malarskie. Jej twórczość określano często mianem abstrakcyjnej, jednak artystka tworzyła swoje nieprzedstawiające kompozycje w oparciu o reprodukcje z czasopism, albumów i podręczników. Wybrane elementy modyfikowała i przekształcała w malarskie dzieła. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Szczególnie istotne są trzy ekspozycje: dwie wystawy Sztuki Nowoczesnej oraz wystawa „Dziewięciu” z 1955, gdzie eksponowała swoje prace obok innych artystów związanych z Grupą Krakowską: Tadeusza Brzozowskiego, Marii Jaremy, Tadeusza Kantora, Kazimierza Mikulskiego, Jerzego Nowosielskiego, Erny Rosenstein, Jerzego Skarżyńskiego i Jonasza Sterna. W 2001 roku artystka została uhonorowana Nagrodą im. Jana Cybisa.

TEKSTY NA TEMAT TWÓRCZOŚCI ARTYSTKI

„Na przestrzeni kilku dziesięcioleci artystycznej działalności Jadwiga Malarska wielokrotnie zmieniała stylistyki, estetyki, ekspresje i techniki. Tworzyła przede wszystkim obrazy, ale też reliefy, aplikacje, kolaże, fotoszkice,fotomontaże, asamblaże, formy przestrzenne i rzeźby. Zmieniała niemal wszystko, pozostając wierna sobie samej i przemianie. ”Przemienność” – pisał o artystce Deptuła – to chyba najwłaściwsze określenie twórczości Maziarskiej.”

- Bogdan Podgórski, „Jadwiga Maziarska”, Kraków 2017, s. 47.

„Maziarska zaintrygowana informacjami Kantora po jego powrocie z Paryża o możliwościach zobaczenia nieskończenie małych cząsteczek(„niewidzialnej struktury materii”), jakie objawił mikroskop w Palais de la Decouverte, zaczęła w 1947 roku tworzyć zbiór reprodukcji i wycinków prasowych (w tym również zdjęć mikroskopowych z wydawnictw naukowych). Rok później, prawdopodobnie po raz pierwszy wykorzystała obrazy mikroskopowe jako szkice do swoich prac, na co wskazują kompozycje kilku płócien artystki.” - Bogdan Podgórski, „Jadwiga Maziarska”, Drukarnia Skleniarz, Kraków 2017,s.47 „Twórczość artystyczna Jadwigi Maziarskiej zaskakiwała różnorodnością tematyki i form prezentowanych obrazów. Krytycy i historycy sztuki wielokrotnie zastanawiali się, co inspiruje artystkę, ponieważ przez lata warsztat pracy Maziarskiej nie był wystarczająco poznany. Malarstwo Maziarskiej od początku jej twórczości zostało zdefiniowane jako abstrakcyjne. Zostało to jednak zakwestionowane, kiedy odkryto, że abstrakcyjne obrazy Maziarskiej były inspirowane tworzonym przez lata zbiorem reprodukcji z krajowych i zagranicznych czasopism, albumów i podręczników. W 1998 roku Józef Chrobak odkrył w pracowni Maziarskiej, że stosy wyciętych z gazet, zagranicznych żurnali i publikacji naukowych, do tej pory traktowanych przez niego i, jak można sądzić także przez inne zaprzyjaźnione osoby, jako zalegająca pracownię artystki „makulatura”, stanowią ważne dla jej twórczości źródło inspiracji. […] To zaskakujące odkrycie Chrobaka pozwoliło na poznanie pozostającego dotąd w ukryciu warsztatu malarskiego Maziarskiej oraz wpłynęło na reinterpretację jej dotychczasowego dorobku. Zakwestionowano także zdefiniowanie artystki jako malarki abstrakcyjnej.”

- Bogdan Podgórski, „Jadwiga Maziarska”, Kraków 2017, s. 49.