GŁOWACKI Jan Nepomucen

Jan Nepomucen Głowacki urodził się w 1807 roku, zmarł w 1847 roku. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał u krakowskiego malarza Antoniego Gizińskiego. Następnie kontynuował edukację w Szkole Sztuk Pięknych. Dzięki stypendium rządowemu wyjechał na studia do Pragi, Monachium i Wiednia. Pod wpływem swoich profesorów z Akademii Wiedeńskiej zainteresował się malarskimi studiami alpejskich widoków.

Od 1835 roku mieszkał na stałe w Krakowie. Objął posadę nauczyciela rysunku w Gimnazjum św. Anny. Dwa lata później otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego w Szkole Sztuk Pięknych i został przyjęty w poczet członków Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Głowacki tworzył przede wszystkim pejzaże górskie, w których silnie zaznaczał się wpływ pejzażystów wiedeńskich (szczególnie Franza Steinfelda). Ponadto malował także obrazy o tematyce religijnej, mitologicznej i rodzajowej oraz portrety. Był pierwszym artystą, który zaczął malować widoki Tatr i okolic podgórskich.