JAN PIOTR NORBLIN - NOTA BIOGRAFICZNA

Jan Piotr Norblin urodził się w 1745 roku, zmarł w 1830 roku. Z pochodzenia był Francuzem. Zajmował się rysunkiem, malarstwem i grafiką.
Pierwsze nauki rysunku i malarstwa pobierał u włoskiego malarza scen batalistycznych i parkowych, Francesco Casanovy. W 1769 rozpoczął studia w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby w Paryżu. Pobierał także nauki w Ecole Royale – Szkole Królewskiej, w której kształcili się protegowani króla. W 1771 roku zakończył studia i wyjechał do Londynu. Tam poznał Adama i Izabelę Czartoryskich, z którymi przybył do Polski w 1774 roku. Tu przez następne 30. lat mieszkał i tworzył, głównie na zlecenie Rodziny Czartoryskich. Malował przede wszystkim portrety polskiej arystokracji oraz sceny dworskich spotkań, zabaw, biesiad, ale także sceny rodzajowe z życia ludności miejskiej i wiejskiej (często osadzone w realiach XVII – wiecznej Francji).
Norblin był świadkiem przełomowych i dramatycznych dla Polski wydarzeń końca XVIII wieku – rozbiorów oraz towarzyszących im zawirowań politycznych. Zostały one udokumentowane przez artystę na licznych pracach. Do najsłynniejszych z nich zalicza się płótno zatytułowane „Wieszanie zdrajców na Rynku Starego Miasta 9 maja 1794 roku”. Jan Piotr Norblin wyjechał z Warszawy w 1804 roku. Do śmierci mieszkał we francuskim miasteczku Provins.