Mela Muter urodziła się w 1876 roku, zmarła w 1967 r. Przez rok uczęszczała do Szkoły Rysunku i Malarstwa Mieczysława Kotarbińskiego w Warszawie. W 1901 roku wyjechała wraz z mężem do Paryża gdzie kontynuowała naukę w Académie de la Grande Chaumière oraz Académie Colarossi. Od 1902 roku prezentowała prace regularnie na Salonach paryskich. Była członkiem Société Nationale des Beaux-Arts i jedną z czołowych przedstawicielek École de Paris. Artystka wystawiała w paryskich galeriach Cheron (1918) i Duret (1926,1928), w barcelońskiej Jose Dalmau (1912) oraz TZSP w Warszawie (1923). Na twórczość tej malarki wpływ miało malarstwo Paula Cezanne’a, Vincenta Van Gogha i Edouard’a Vuillarda oraz liczne podróże po Francji, Hiszpanii i Szwajcarii. Tworzyła głównie pejzaże, martwe natury, była też cenioną portrecistką. Często podejmowała temat macierzyństwa. Jej obrazy charakteryzują się oszczędnością elementów, przemyślaną kompozycją i czystą, pogodną paletą barw.

ARTYKUŁY NA TEMAT ARTYSTKI

„Była Delfiną Potocką naszego stulecia. Tak mówi o Meli Muter dr Bolesław Nawrocki, posiadacz pamiątek po niej i części obrazów, jakie pozostawiła w pracowni przy rue Pascal 40, Paris VII. Trudno o lepsze określenie. Tak Jak Delfina, Mela Muter była nieszczęśliwa w życiu małżeńskim. Ozdoba salonów, legenda Paryża. Jak wynika z listów, notesów, pamiętników, zabiegali o jej względy np. Barbusse, Anatol France, Rainer Maria Rilke, Romain Rolland, Bertrand Russel, Stefan Zweig…”
– Janusz Miliszkiewicz, „Mela Muter”, Dwumiesięcznik Sztuka, nr 4/87, s. 48.