Koniec Poety (1985)

OPIS PRACY:
Motyw końca poety pojawił się w twórczości Edwarda Dwurnika już w latach 70., artysta wracał do niego jeszcze kilkakrotnie w latach 80. W 1973 roku w ramach cyklu "Sportowcy" powstało płótno "Koniec poety" (kolekcja Muzeum Narodowego w Szczecinie) ukazującego próbę samobójczą mężczyzny przez powieszenie na klamce. Edward Dwurnik podawał, że odniósł się w tym dziele poniekąd do wydarzenia z 1971 roku - samobójczej śmierci poety Rafała Wojaczka. W obrazie jednak nic jeszcze nie jest przesądzone, gdyż mężczyzna trzyma się kurczowo nogi biurka, a niepewna PRL-owska klamka może nie utrzymać ciężaru ciała.
W latach 80. temat ten Edward Dwurnik analizował już w obrębie cyklu "Robotnicy". W rysunkach i obrazach pojawia się kompozycja, na którą składają się dwie osoby - wisielec i druga postać trzymająca sznur.
Na tle opisanych prac oferowana grafika wyróżnia się układem kompozycyjnym - umierający poeta został jak gdyby zawieszony w przestrzeni, w pozie sugerującej raczej ukrzyżowanie - z układem ciała koresponduje ujęty w oddali krzyż. Towarzyszącą postać artysta uchwycił w akcie modlitwy - na klęczkach, ze wzrokiem skierowanym w niebo. Linearne, ale przy tym bardzo ekspresyjne traktowanie tła składającego się właściwie z nieregularnych kresek potęguje dramatyzm ukazanej sceny.
Powtarzalność motywu końca poety jest dowodem na to, że temat tragicznej, samobójczej śmierci szeroko pojętego artysty, jako człowieka wrażliwego, był analizowany i niepokoił umysł Edwarda Dwurnika - malarza.