EDWARD KOKOSZKO - NOTA BIOGRAFICZNA

Edward Kokoszko urodził się w 1900 roku w Izdebnie Kościelnym k. Grodziska Mazowieckiego, zmarł w 1962 roku w Warszawie. Uczył się w Miejskiej Szkole Rysunkowej u Miłosza Kotarbińskiego i Jana Kauzika, jednocześnie uczęszczał na wykłady z zakresu historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Wolnej Wszechnicy. Później kształcił się w prywatnej szkole malarstwa Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. Następnie studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego i Władysława Skoczylasa. Edukację uzupełniał na stypendialnym wyjeździe do Paryża, gdzie m. in. kopiował na zamówienia dzieła z Luwru. Dyplom uzyskał w 1932 roku.
Artysta był członkiem Bractwa św. Łukasza, Spółdzielni Artystów „Ład”, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, grupy Powiśle. Pełnił również funkcję prezesa Bloku Zawodowego Artystów Plastyków i był współzałożycielem działającego w ramach Bloku pisma „Plastyka”.
Edward Kokoszko był znakomitym pedagogiem, już jako student pracował w SSP, gdzie na zlecenie Rady Głównej zorganizował bibliotekę. Później prowadził ram zajęcia z rysunku i wykłady z zakresu technologii malarstwa. W czasie wojny artysta prowadził zajęcia w podziemiu, potem znowu w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie kierował stworzonym przez siebie Wydziałem Konserwacji. Od 1947 roku był profesorem ASP w Warszawie. Uczył również w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa, gdzie został powołany na profesora malarstwa i ryzunku w dziale technik malarskich.

Edward Kokoszko malował głównie nastrojowe pejzaże oraz weduty, najczęściej realistycznie ujmowane widoki Mazowsza i Warszawy. Wykonywał również obrazy marynistyczne, portrety i martwe natury z kwiatami. Prace malarza charakteryzują się doskonałym warsztatem i starannym dopracowaniem. Artysta malował fakturowo, różnicując swoje obrazy. Wykorzystywał np. szpachlę, przetarcia i technikę laserunku. Z czasem paleta barw jego prac uległa znacznemu rozjaśnieniu.
Poza malarstwem sztalugowym artysta zajmował się projektowaniem polichromii oraz witraży do kościołów. Wraz z Janem Zmoyskim stworzył również fryz w siedzibie Polskiej Akademii Nauk oraz plafon w teatrze dziecięcym w Pałacu Kultury i Nauki.

Artysta często wystawiał swoje prace w kraju i za granicą, regularnie uczestniczył w ekspozycjach Instytutu Propagandy Sztuki i Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, zdobywał też liczne nagrody za swoją twórczość, m. in. Nagrodę Prezydenta m. Warszawy (1934), medal na Dorocznym Salonie TZSP (1936), brązowy medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu.

Prace Edwarda Kokoszko znajdują się m. in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Historycznego w Warszawie, Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, a także w kolekcjach Banku Inwestycyjnego czy Domu Partii.

ARTYSTA O SZTUCE

„[…] formalna, czysto malarska struktura obrazu wynika z konieczności wyrażania stosunku malarza do rzeczywistości, a nie jest celem samym w sobie, odrywającym sztukę od życia i stawiającym ją na koturnach wybujałego indywidualizmu”.
Edward Kokoszko, Dwie drogi, „Plastyka” 3-4, 1936, s. 233.