I GRUPA KRAKOWSKA

I GRUPA KRAKOWSKA działała w latach 1933-1937. W jej skład wchodzili krakowscy studenci: Leopold Lewicki, Henryk Wiciński, Janusz Woźniakowski, Maria Jarema, Jonasz Stern i Andrzej Stopka. Jej członkowie sprzeciwiali się konserwatywnym metodom nauczania Akademii Sztuk Pięknych oraz utartemu modelowi artysty. W centrum ich inspiracji twórczych znajdowała się teoria unizmu Władysława Strzemińskiego, malarstwo Leona Chwistka i Henryka Stażewskiego. Ze względu na sympatie komunistyczne członków grupy ich działalność nie spotkała się ze zrozumieniem władz Akademii Sztuk Pięknych. Dlatego jej działalność związana była przede wszystkim z krakowskim ZPAPem. Pierwsza oficjalna wystawa grupy miała miejsce w 1933 we lwowskim TPSP. W swojej działalności artystycznej przemycali bliskie im idee polityczne: współpracowali z Teatrem Cricot oraz Teatrem Starym, realizowali własną satyrę polityczną pod tytułem „Szopka krakowska”. Z czasem do grupy dołączyli też inni twórcy: Aleksander Blonder, Blima Grünberg, Franciszek Jaźwiecki, Adam Marczyński, Stanisław Osostowicz, Szymon Piasecki, Bolesław Stawiński, Aleksander Winnicki. Zakończenie działalności grupy było spowodowane usunięciem jej członków ze ZPAPu w 1937 roku.