Oferta galeryjna

Szczególne miejsce w jego twórczości zajmują reprezentacyjne portrety konne. Artysta tworzył je już od lat 40. XIX wieku, jednak największą ich liczbę namalował po powrocie do kraju z Paryża w roku 1860. Wśród nich odnaleźć można zarówno portrety ziemiaństwa, jak i heroizowane przedstawienia bohaterów narodowych.

Prezentowana akwarela ukazuje amazonkę, kobietę podczas konnej przejażdżki – jednej z popularnych form towarzyskiej rozrywki wśród wyższych warstw społeczeństwa XIX wieku. Modelka dosiada konia w sposób zarezerwowany dla kobiet, bokiem, korzystając ze specjalnie wyprofilowanego siodła z tylko jednym strzemieniem. Takie właśnie elementy rzędu końskiego widać np. na olejnym obrazie Juliusza Kossaka pt. "Amazonka" z 1868 roku ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie.
Oferowana na aukcji praca dowodzi mistrzostwa z jakim Juliusz Kossak posługiwał się techniką akwareli oraz gwaszu. Artysta precyzyjnie oddał zarówno postać amazonki, jak i szczegóły typowego kobiecego stroju do jazdy konnej. Składa się na niego brązowa suknia z marszczoną spódnicą z wydłużonym trenem, powszechnie wówczas stosowanym w celu zachowania przyzwoitości podczas wsiadania na konia. Sportretowana kobieta nosi także dopasowany żakiet z wąską talią i prostymi rękawami, zakończonymi białymi mankietami bluzki ozdobionej koronkowym kołnierzykiem. Głowę kobiety zdobi jasny kapelusz. Juliusz Kossak z niezwykłą starannością oddał też detale biżuterii – delikatne złote kolczyki, kokardę i broszkę w sposób wysmakowany korespondujące z czerwonym kwiatem w dłoni modelki oraz spinki do mankietów. Całość stroju dopełniają jasne, beżowe rękawiczki i subtelny, lekki bacik. Malarz z realistyczną precyzją namalował także siwego wierzchowca damy. Konie stanowiły bowiem jeden z głównych tematów twórczości tego artysty, malował je z wyjątkową biegłością. Był to efekt zarówno inspiracji twórczością wybitnych animalistów, takich jak Piotr Michałowski czy Horace Vernet, jak i wieloletnich obserwacji koni. Artysta miał okazję prowadzić studia rysunkowe w stajniach arystokracji – m.in. u swego protektora Juliusza Dzieduszyckiego – a także podczas pobytu w Paryżu, gdzie odwiedzał koszary, place musztry, a nawet rzeźnie, by dokładnie poznać anatomię koni. Swoje obserwacje kontynuował również na jarmarkach i targach końskich w starym Krakowie.

Całopostaciowe portrety na tle bujnego pejzażu cieszyły się dużą popularnością w XVIII-wiecznej Anglii, a ich formuła była chętnie kontynuowana także w XIX wieku. Źródeł inspiracji Juliusza Kossaka dla omawianej pracy należałoby zatem poszukiwać w prowadzonych przez tego artystę studiach muzealnych podczas pobytu w europejskich metropoliach – Paryżu i Monachium. Wiadomo na przykład, że malarz interesował się twórczością wybitnych holenderskich pejzażystów, w tym Jacoba van Ruisdaela, którego dzieła z uwagą studiował w Luwrze. Na ukształtowanie malarskiego tła mogło mieć wpływ także zetknięcie się z niemieckim pejzażem romantycznym. Juliusz Kossak zdecydował się bowiem na przestawienie roślinności w ciemnych barwach, mocno zróżnicowanych przez wprowadzenie efektów luministycznych – ukazanie światła odbijającego się od wody i migoczącego na liściach drzew.
Na uwagę widza zasługuje także niewątpliwie romantyczny charakter kompozycji. Przedstawiona z profilu twarz kobiety zdaje się być zadumana, jej melancholijne spojrzenie zdradza zamyślenie i niepokój. W prawej, opuszczonej dłoni amazonka trzyma dwie róże – białą i czerwoną – subtelny znak emocjonalnej głębi sceny. Wydaje się wysoce prawdopodobne, że Juliusz Kossak jako artysta silnie związany z polską literaturą chciał nadać dziełu wymiaru w pewnej mierze symbolicznego. Nie bez powodu w lewej części kompozycji umieścił lecącą jaskółkę - znak odrodzenia natury, nowego początku, nadziei, ale także idącego z nimi w parze niepokoju i strapienia.

Była to szarża polskich szwoleżerów Gwardii Cesarskiej na armię hiszpańską dowodzoną przez Benito de San Juana. Bitwa w krótkim czasie zakończyła się zdobyciem przełęczy i utorowaniem drogi do Madrytu, dla dalszej kampanii hiszpańskiej Napoleona.
Temat bitwy pod Somosierrą był wielokrotnie podejmowany przez malarzy batalistów, zarówno zagranicznych (m.in. Horacego Verneta), ale przede wszystkim, z uwagi na ogromne zasługi rodaków - polskich, by wymienić chociażby tylko przesławne płótno Piotra Michałowskiego ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie, dzieła Januarego Suchodolskiego i Stanisława Bagieńskiego z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie czy liczne przykłady epizodów walki z dorobku Juliusza, Wojciecha (przypomnieć w tym miejscu można rozpoczęty pod koniec XIX wieku pomysł tego artysty i Michała Gorstkina-Wywiórskiego na wspólne zrealizowanie panoramy "Somosierra") i w końcu także Jerzego Kossaka.

Oferowany obraz Jerzego Kossaka z 1930 roku przedstawia fragment przełęczy na chwilę po bitwie. W jesiennym pejzażu na pierwszym planie artysta ukazał opuszczony, milczący już rząd armat wroga ze śladami krwi poległych i rannych. Przed oraz między armatami rysują się ciała żołnierzy i ich wiernych koni, grozę śmierci podsycają jeszcze pojedyncze elementy umundurowania - czapki w barwach 1. Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej, które spadły z głów walczących. Nad wąskim polem bitwy unosi się jeszcze kurz wzburzony kopytami pędzących tędy przed momentem koni i dym wystrzeliwanych armat. Po lewej stronie kompozycji widnieje zbliżająca się grupa konnych z postacią Napoleona na czele - cesarz, pełen szacunku dla polskich żołnierzy posuwał się za wojskiem obserwując z uznaniem wyniki natarcia. Już nazajutrz Napoleon miał wykrzyknąć na cześć Polaków: "Cześć najdzielniejszym z dzielnych!".
Dzieło nawiązuje do twórczości ojca artysty, Wojciecha Kossaka, który malował nie tylko same epizody szarży wysokiego tempa, ale także krajobraz na moment po samej bitwie pod Somosierrą, czego przykłady w epoce artysty bywały również reprodukowane na kartach pocztowych. W omawianym, oferowanym na aukcji obrazie Jerzego Kossaka uwagę zwraca nie tylko sama tematyka, ale również format i technika - podłoże płócienne nie było bardzo częste w twórczości Jerzego Kossaka, a jako od wieków uważane za szlachetniejsze od tektury, stanowi dowód znaczenia kompozycji dla samego jej autora.

OPIS PRACY:
Portret właściwie od początku aktywności twórczej Edwarda Dwurnika stanowił ważną, aczkolwiek nie dominującą część dorobku artysty. Malarz z niebywałą sprawnością, nie tracąc przy tym na ekspresji wyrazu, potrafił uchwycić cechy charakterystyczne danej postaci.
Prezentowana praca powstała w czasie pobytu malarza w bieszczadzkich Myczkowcach. Obraz przedstawia Izabellę Pajonk - malarkę i współuczestniczkę artystycznego wyjazdu. Strój sportretowanej, a konkretniej jej T-shirt z nazwą organizacji "Free Tibet", nadaje kompozycji znaczenia ideologicznego, co zresztą podkreślił sam autor w odnotowanym na płótnie tytule pracy. Ogniste włosy modelki korespondują z oranżem bluzki i stanowiły właściwie dla malarza punkt wyjścia dla kształtowania kolorystycznego konturów ukazanych w obrazie elementów. W tle widoczny jest pejzaż z górami otaczającymi błękitną taflę jeziora. Soczyście zielony krajobraz Bieszczad nawiązuje poniekąd do pejzażu krainy Tybetu.

W prezentowanej pracy artysta zestawił ze sobą śmierć i życie, które ukazał za pomocą wizerunków zwierząt umiejscowionych w scenie rodzajowej. Na pierwszym planie został przedstawiony martwy królik, oprawiany przez pełnego spokoju i skupienia mężczyznę w ciemnym stroju. Czynność ta jest z kolei czujnie obserwowana przez żywe zwierzę, znajdujące się w drewnianej klatce usytuowanej po lewej stronie, na drugim planie kompozycji. W ten sposób Wlastimil Hofman przedstawił w swoisty sposób krąg życia, wskazał na nieuchronność śmierci, jak i również na zgodną z Pismem Świętym pozycję człowieka w świecie, który wedle biblijnych nakazów miał "czynić sobie ziemię poddaną" (Rdz 1, 28).

Po prawej stronie kompozycji ukazana została z profilu postać siedzącego mężczyzny opierającego głowę na dłoni i skierowanego w stronę otwartej księgi, nad którą znajduje się niewielki krucyfiks. Postać jest pogrążona w myślach. Jej nieobecne spojrzenie, które zostało uchwycone w momencie oderwania wzroku od lektury, potęguje melancholijny nastrój obrazu. Tytułowy smutek i utrapienie są zestawione z aktem modlitwy. Praca pochodzi z ostatnich lat życia i twórczości Wlastimila Hofmana oraz jest swoistym dowodem na stałość artysty w doborze tematów, gdyż motyw indywidualnej modlitwy powracał w całej jego twórczości. Obraz został namalowany w silnie wrażeniowy sposób, jednak w partiach ukazujących portretowaną postać zaskakuje bogatą fakturą, będącą wynikiem energicznych pociągnięć pędzla.

Więcej na temat późnej twórczości Wlastimila Hofmana mogą Państwo przeczytać w artykule na blogu KDA [ZOBACZ]

OPIS PRACY:
Twórczość Magdaleny Abakanowicz, polskiej artystki o światowej sławie, kojarzona jest zwykle z pracami wielkoformatowymi – rzeźbą oraz sztuką tkanin.
Prace mniejszego formatu, na papierze, wykonywane węglem lub tuszem, stanowią mniej znany obszar działalności artystki. Magdalena Abakanowicz tworzyła je począwszy od lat 70. XX wieku, ukazując zwykle ludzkie twarze lub torsy w formie niedokończonej, enigmatycznej, niezwykle ekspresyjnej.
Prezentowana praca z 2004 roku stanowi właśnie jeden z takich przykładów twórczości artystki i pochodzi prawdopodobnie z cyklu "Oblicza". Prace te wykonywane były szkicowo i swobodnie. Stanowiły zwykle zapis procesu twórczego – były jego początkiem lub też utrwalały jego rozwój. Służyły jako swego rodzaju notatki z indywidualnych przemyśleń Magdaleny Abakanowicz na temat człowieka i jego kondycji we współczesnym świecie. Podobnie jak w przypadku innych prac, Magdalena Abakanowicz przedkładała serię ponad jednostkowe dzieło. Malowane twarze były nieczytelne, przypominały maski i uderzały widza siłą przekazu. Artystka zwracała bowiem uwagę na ludzką głowę w kontekście zarówno biologicznym: procesu myślenia, konfrontacji, zaspokajania głodu, wyrażania i odczuwania emocji, ale także psychologicznym, odnosząc się do roli i miejsca jednostki w społeczeństwie, tłumie, nadmiarze informacji i szybkiego masowego przekazu. Śledzenie sposobu namalowania owych twarzy pozwala zrozumieć, że proces twórczy, stanowił dla Magdaleny Abakanowicz zawsze najwyższą wartość.

Rodzima historia była dla niego nadal ważnym punktem wyjścia. Malowidła zaczęły wypełniać realistyczne scenerie polskiego krajobrazu, na których tle obywał się teatralny spektakl ilustrujący wspomnienia, kompleksy i lęki artysty, wcielonego często w postać dziecka, które podróżując wgłąb siebie, napotyka surrealistycznie przekształcone postacie - niby zjawy oraz miejsca z historią narodu związane. Serie prac odnoszących się do konkretnych miast i miejscowości artysta oznaczał herbem, umieszczonym w prawym górnym rogu.

Obraz "Roztocze: wieś Lipowiec – Uprowadzenie" odwołuje się do malowniczo położonej miejscowości Roztocza Środkowego. Krajobrazowe zróżnicowanie terenu zostało uwypuklone przez zastosowany kontrast pomiędzy bujną roślinnością, a szarościami wydającymi się nawiązywać do piaskowców i wapieni charakterystycznych dla regionu. Środkowa część pejzażu wypełniona została przypadkowymi kleksami, plamami intensywnych barw. W lewym dolnym rogu obrazu artysta ulokował postacie, których obecność ilustruje tytułowe uprowadzenie. Marionetkowa postać dziecka wydaje się protestować i opierać postawnej kobiecie. Dynamizm został tutaj przeciwstawiony statyce, a odrealnienie – naturalizmowi. Krępa postać kobiety i jej letni ubiór kontrastuje z nagością i szczupłą sylwetką dziecka. To zróżnicowanie i opozycyjne uwypuklenie, doskonale ilustruje dawne dziecięce obawy i bojaźnie.

Warszawa była nie tylko domem artysty, ale też źródłem inspiracji. Wielokrotnie uwieczniał on w swoich pracach ożywione własną wyobraźnią pejzaże tego miasta, poświęcił mu nawet na wyłączność rozpoczęty już latach 60. cykl malarski (nr XI) – zatytułowany "Warszawa". Jego częścią jest też prezentowane płótno.

Oferowany obraz przedstawia warszawską wedutę z widokiem na śródmiejski plac Teatralny z charakterystyczną architekturą Pałacu Jabłonowskich, kościoła św. Andrzeja Apostoła i św. Brata Alberta oraz Teatru Wielkiego. Budowle – choć w znamienny sposób przetworzone przez umysł i rękę malarza, pozostają łatwo rozpoznawalne. W tym konkretnym przypadku na pierwszy plan wysuwa się widziana od tyłu brązowa rzeźba wozu Apollina – tutaj mocno uspokojona i uproszczona względem zdobiącego fasadę współczesnego oryginału.
Omawiany "Plac Teatralny" został przez Edwarda Dwurnika namalowany w 2016 roku i reprezentuje cechy stylu artysty dominujące w drugim milenium. Pejzaż ukazano w charakterystycznej dla autora ptasiej perspektywie, został zbudowany w oparciu o pewny, mocny kontur i nasyconą, kontrastową – ale jakże tym razem wysmakowaną! – gamę barwną. Co dla sztuki Edwarda Dwurnika charakterystyczne, warszawski plac Teatralny ujęto jako gwarny, pełen ludzi, zwierząt i samochodów. Przedstawione grono w większości łączy się w swoisty łańcuch, trzymając się za ręce, inni rozmawiają, wymachują chorągwiami, kolejni zdają się tańczyć. Podsumowując, oferowane dzieło to więc znakomity "spektakl malarski" rozgrywający się na placu Teatralnym w Warszawie.