Oferta galeryjna

Rodzima historia była dla niego nadal ważnym punktem wyjścia. Malowidła zaczęły wypełniać realistyczne scenerie polskiego krajobrazu, na których tle obywał się teatralny spektakl ilustrujący wspomnienia, kompleksy i lęki artysty, wcielonego często w postać dziecka, które podróżując wgłąb siebie, napotyka surrealistycznie przekształcone postacie - niby zjawy oraz miejsca z historią narodu związane. Serie prac odnoszących się do konkretnych miast i miejscowości artysta oznaczał herbem, umieszczonym w prawym górnym rogu.

Obraz "Roztocze: wieś Lipowiec – Uprowadzenie" odwołuje się do malowniczo położonej miejscowości Roztocza Środkowego. Krajobrazowe zróżnicowanie terenu zostało uwypuklone przez zastosowany kontrast pomiędzy bujną roślinnością, a szarościami wydającymi się nawiązywać do piaskowców i wapieni charakterystycznych dla regionu. Środkowa część pejzażu wypełniona została przypadkowymi kleksami, plamami intensywnych barw. W lewym dolnym rogu obrazu artysta ulokował postacie, których obecność ilustruje tytułowe uprowadzenie. Marionetkowa postać dziecka wydaje się protestować i opierać postawnej kobiecie. Dynamizm został tutaj przeciwstawiony statyce, a odrealnienie – naturalizmowi. Krępa postać kobiety i jej letni ubiór kontrastuje z nagością i szczupłą sylwetką dziecka. To zróżnicowanie i opozycyjne uwypuklenie, doskonale ilustruje dawne dziecięce obawy i bojaźnie.

Warszawa była nie tylko domem artysty, ale też źródłem inspiracji. Wielokrotnie uwieczniał on w swoich pracach ożywione własną wyobraźnią pejzaże tego miasta, poświęcił mu nawet na wyłączność rozpoczęty już latach 60. cykl malarski (nr XI) – zatytułowany "Warszawa". Jego częścią jest też prezentowane płótno.

Oferowany obraz przedstawia warszawską wedutę z widokiem na śródmiejski plac Teatralny z charakterystyczną architekturą Pałacu Jabłonowskich, kościoła św. Andrzeja Apostoła i św. Brata Alberta oraz Teatru Wielkiego. Budowle – choć w znamienny sposób przetworzone przez umysł i rękę malarza, pozostają łatwo rozpoznawalne. W tym konkretnym przypadku na pierwszy plan wysuwa się widziana od tyłu brązowa rzeźba wozu Apollina – tutaj mocno uspokojona i uproszczona względem zdobiącego fasadę współczesnego oryginału.
Omawiany "Plac Teatralny" został przez Edwarda Dwurnika namalowany w 2016 roku i reprezentuje cechy stylu artysty dominujące w drugim milenium. Pejzaż ukazano w charakterystycznej dla autora ptasiej perspektywie, został zbudowany w oparciu o pewny, mocny kontur i nasyconą, kontrastową – ale jakże tym razem wysmakowaną! – gamę barwną. Co dla sztuki Edwarda Dwurnika charakterystyczne, warszawski plac Teatralny ujęto jako gwarny, pełen ludzi, zwierząt i samochodów. Przedstawione grono w większości łączy się w swoisty łańcuch, trzymając się za ręce, inni rozmawiają, wymachują chorągwiami, kolejni zdają się tańczyć. Podsumowując, oferowane dzieło to więc znakomity "spektakl malarski" rozgrywający się na placu Teatralnym w Warszawie.

Kompozycja pracy jest symetryczna i została zbudowana za pomocą centralnie umieszczonego pnia drzewa, dzielącego całość pola obrazowego na dwie części. Po jego bokach znajdują się dwie postacie. Obraz przedstawia dwójkę dzieci, które można zidentyfikować jako córkę i syna Jacka Malczewskiego - Julię oraz Rafała.
W obrazie wyraźnie dostrzegalne są również inne znamienne cechy malarstwa artysty, jak zdynamizowanie wyważonej gamy barwy poprzez zastosowanie intensywnych akcentów kolorystycznych oraz samo ukazanie postaci dziecięcych, które w większości prac mistrza miały znaczenie symboliczne związane z refleksją nad przemijaniem.

Prezentowany obraz powstał w 1914 roku, kiedy dzieci Jacka Malczewskiego były już dorosłe, jednak artysta prawdopodobnie stworzył tę kompozycję bazując na wcześniejszych szkicach i fotografiach, które umożliwiły mu stworzenie obrazu będącego intymnym powrotem do przeszłości. W takim rozumieniu praca staje się wizualizacją wspomnienia.
Na uwagę zasługuje ubiór Rafała - kobaltowy strój z peleryną i jasny kapelusz z dużym rondem. Ten rodzaj ubioru wielokrotnie powracał w przedstawieniach syna w otoczeniu ogrodu powstałych około 1900 roku. Faktem jest, że wraz z wyjazdem syna na studia w 1910 roku do Wiednia, kontakt pomiędzy Jackiem Malczewskim a Rafałem osłabł, jednak po wybuchu I wojny światowej ojciec i syn wspólnie znajdowali się w stolicy Austrii - być może właśnie tam został namalowany prezentowany obraz.

Praca, pomimo swojego szkicowego charakteru, posiada duże walory dekoracyjne i w niezwykle trafny sposób oddaje nastrój dzikiego ogrodu lub bujnego sadu, na którego tle ukazano zamyślone sylwetki dzieci. Całość jest przepełniona nastrojem melancholii, tak znamiennej dla symbolistycznego malarstwa Jacka Malczewskiego.
Warto podkreślić, że choć znane są liczne pojedyncze portrety dzieci artysty, to jednak kompozycje jak ta, tj. ukazujące dwie postacie, są wyjątkowe i stanowią rzadkość na rynku aukcyjnym.

Obraz ukazuje pełny melancholijnej nastrojowości podwójny portret ubranych w codzienne, typowe dla Huculszczyzny stroje postaci – młodej dziewczyny w białej koszuli, brązowym kożuchu i zielonej chustce na głowie oraz siedzącego obok, opartego drewnianym kiju starca w ciemnym okryciu.
Dzieło wpisuje się w częstą w malarstwie Teodora Axentowicza konwencję symbolicznego ujęcia kontrastu starości i młodości, stanowiącego swoisty obraz przemijania, tutaj podkreślonego jeszcze ujętym przy górnej krawędzi uschniętym liściem drzewa, pod którym umiejscowiono Hucułów. W tle rozciąga się pejzaż z widocznym pasmem Karpat, na polach widoczne są ślady pierwszego śniegu.

Teodor Axentowicz powtarzał w swoich kompozycjach huculskich wizerunki tych samych modeli, umiejscawiając ich jednak w różnych sytuacjach i kontekstach symbolicznych. Gwoli przykładu wspomnieć można o obrazie artysty pt. "Wizja – wspomnienie" ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, w którym w podobnym układzie ujęta została postać tego samego starca ukazanego w półpostaci pod drzewem, tym razem w jednak w towarzystwie pięknej zjawy – wspomnienia z młodości.
Fascynacja Huculszczyzną pojawiła się w twórczości Teodora Axentowicza już w latach 80. XIX wieku i trwała przez kolejne dekady. Tematyka ludowa i folklor w malarstwie tego artysty wyróżnia się jednak na tle młodopolskiej chłopomanii – sztuka Teodora Axentowicza nie wychwala, jak to ma miejsce u wielu innych malarzy, barwności życia oraz tradycji chłopskich i ich wolności w naturze, a także braku miejskiego, dekadenckiego zepsucia. Skupia się ona natomiast na symbolicznych treściach dotyczących każdego człowieka, porusza zagadnienie śmierci i przemijania, pokazuje obrzędy religijne – ale te charakteryzujące się wielką powagą, jak pogrzeby czy Święto Jordanu.

Dużym źródłem inspiracji była jej podróż do Włoch, odbywana w latach 1911-1914, podczas której stworzyła sporo widoków odwiedzanych miejsc.

W prezentowanej pracy próżno szukać przesyconej światłem, zróżnicowanej kolorystyki obrazów Rychter-Janowskiej. Praca stanowi bowiem świadectwo starożytnej historii. Niewątpliwym źródłem inspiracji dla namalowania obrazu było bowiem odwiedzenie antycznego miasta Syrakuzy we wschodniej części Sycylii. Zgodnie z autorskim tytułem dzieła, przedstawia ono starożytną grecką ulicę, w późniejszym okresie określaną jako Via dei Sepolcri. Charakteryzują ją wysokie skaliste ściany, w których wydrążono komory grobowe. Ulica prowadzi przechodniów w górę, zakręca najpierw w stronę zachodnią, później zakrzywia się na północ. Przypuszcza się, że była ona jednym z ważnych szlaków prowadzących do greckiego amfiteatru i tym samym drogą sławy, upamiętniającą kult zmarłych bohaterów. Tajemniczość odwiedzonego miejsca artystka utrwaliła z przewagą barw chłodnych, głównie zieleni i błękitów. Sztafaż stanowi milczący pochód postaci ludzkich, odzianych w antyczne długie szaty w kolorach fioletu, jasnych i ciemnych zieleni oraz niebieskości. Uchwycenie zachodzącego słońca, rzucającego blaski i cienie na monumentalne kamienne ściany, dodaje przedstawieniu mistycznego i podniosłego charakteru.

Prezentowaną pracę z cyklu "Epifanie" charakteryzuje przewaga ciemnych barw, spod których niejako "wyłaniają się" dwa intensywne kolory – głęboka czerwień oraz ciemna zieleń. Barwy wydają się bić wewnętrznym światłem, które emanuje na całość płótna. Obrazy Władysława Podrazika mają charakter duchowy, obrazują ciszę i odnoszą się do wartości egzystencjalnych.

OPIS PRACY:
Twórczość Magdaleny Abakanowicz, polskiej artystki o światowej sławie, kojarzona jest zwykle z pracami wielkoformatowymi – rzeźbą oraz sztuką tkanin.
Prace mniejszego formatu, na papierze, wykonywane węglem lub tuszem, stanowią mniej znany obszar działalności artystki. Magdalena Abakanowicz tworzyła je począwszy od lat 70. XX wieku, ukazując zwykle ludzkie twarze lub torsy w formie niedokończonej, enigmatycznej, niezwykle ekspresyjnej.
Prezentowana praca z 2004 roku stanowi właśnie jeden z takich przykładów twórczości artystki i pochodzi prawdopodobnie z cyklu "Oblicza". Prace te wykonywane były szkicowo i swobodnie. Stanowiły zwykle zapis procesu twórczego – były jego początkiem lub też utrwalały jego rozwój. Służyły jako swego rodzaju notatki z indywidualnych przemyśleń Magdaleny Abakanowicz na temat człowieka i jego kondycji we współczesnym świecie. Podobnie jak w przypadku innych prac, Magdalena Abakanowicz przedkładała serię ponad jednostkowe dzieło. Malowane twarze były nieczytelne, przypominały maski i uderzały widza siłą przekazu. Artystka zwracała bowiem uwagę na ludzką głowę w kontekście zarówno biologicznym: procesu myślenia, konfrontacji, zaspokajania głodu, wyrażania i odczuwania emocji, ale także psychologicznym, odnosząc się do roli i miejsca jednostki w społeczeństwie, tłumie, nadmiarze informacji i szybkiego masowego przekazu. Śledzenie sposobu namalowania owych twarzy pozwala zrozumieć, że proces twórczy, stanowił dla Magdaleny Abakanowicz zawsze najwyższą wartość.

OPIS PRACY:
Jerzy Duda-Gracz - malarz, rysownik, scenograf, profesor sztuk plastycznych i wykładowca akademicki. Znany był przede wszystkim ze swojego satyrycznego spojrzenia na otaczającą go rzeczywistość. Malarstwo Jerzego Dudy-Gracza budziło emocje ze względu na silne zniekształcenia postaci przedstawianych zwykle groteskowo i prześmiewczo, aby w sposób dosłowny piętnować ludzkie słabości, przywary, lęki i kompleksy. Malarz chętnie sięgał też do tematów społecznych i politycznych, które komentował w sposób trafny i ostry.

Prezentowana praca, przedstawiająca ułana i kobietę, z pozoru wydaje się być ujęciem rzewnym i podniosłym, ukazującym pewien rodzaj hołdu lub ukłonu w stronę żołnierza złożonego przez staruszkę. Faktycznie stanowi jednak transpozycje znanego w sztuce polskiej motywu malarskiego, który artysta potraktował w sposób satyryczno-metaforyczny. Sylwety obu postaci zostały mocno zróżnicowane. Skulonej, zgarbionej kobiecie, ledwo trzymającej się na rachitycznych nogach, malarz przeciwstawił wydłużone ciało postawnego żołnierza. Wertykalizm wyznaczony przez postać mężczyzny kontrastuje z esowatą figurą kobiecą. Układ hierarchiczny pozwala górować ułanowi nad staruszką. W interpretacji patriotycznej on może stanowić uosobienie siły i rycerskich ideałów hołubionych w tradycyjnym malarstwie, ona zaś słabość i uciemiężenie, zdecydowanie bardziej właściwe dla narracji na temat ograbionej i zniewolonej ojczyzny. Zestawienie tych dwóch postaci mogło być też rodzajem satyrycznego komentarza odnoszącego się do upowszechnionego w malarstwie polskim, romantyzowanego motywu obyczajowego przedstawiającego ułana i dziewczynę.
Praca, wykonana w technice akwareli, malowana jest swobodnie i szkicowo w jasnych, chłodnych barwach. Ciepłe plamy żółtego i pomarańczowego koloru nad głowami figur pełnią funkcję akcentów przykuwających wzrok odbiorcy. Niedokończone sylwety postaci rozmywają się w tle, układając się w niedoprecyzowaną, otwartą, ekspresyjną kompozycję.

OPIS PRACY:
Henryka Rodakowskiego zalicza się do grona najwybitniejszych malarzy polskich tworzących w XIX wieku. Znany jest on przede wszystkim z malarstwa portretowego, które doprowadził do absolutnej perfekcji. Charakterystycznymi cechami portretów pędzla Henryka Rodakowskiego są niezwykle realistycznie malowane sylwetki modeli, zwłaszcza twarze i dłonie portretowanych, na których skupiał się zdecydowanie mocniej, niż na malowaniu szczegółów elementów stroju czy doprecyzowywaniu tła, utrzymanego zwykle w ciemnych barwach.
Prezentowany szkic portretowy przestawia kobietę w wieku dojrzałym, ubraną w czerwoną suknię, z zielonkawą broszą pod szyją i czepcem na głowie. Dama ukazana została w ujęciu popiersiowym. Całą swoją uwagę malarz skoncentrował na trafnym odwzorowaniu fizjonomii portretowanej i uwidocznieniu cech charakterystycznych: zmarszczek, wiotkiej skóry, zielonych, pełnych mądrości, ale zarazem nieco już zmęczonych oczu, bladej karnacji i lekkiego rumieńca rysującego się na lewym policzku. Twarz kobiety wydobyta została dodatkowo przez zastosowanie punktowego, sztucznego światła. Resztę sylwetki Henryk Rodakowski ujął bardzo swobodnie, szkicowo, szerokimi pociągnięciami pędzla, bez przesadnej dbałości o detale. Jasna twarz i siwe włosy kobiety kontrastują kolorystycznie z głęboką czerwienią jej stroju oraz utrzymanym w ciepłych barwach czepcem. Spinająca ubranie zielona brosza nawiązuje do kolorytu oczu modelki.

Obraz stanowi przykład typowego dla twórczości Henryka Rodakowskiego portretu psychologicznego o nastroju intymnym, w którym odpowiednio ujęte i wydobyte cechy fizjonomiczne modela pozwalają odbiorcy rozpoznać charakter, kondycję i usposobienie przedstawionej postaci.

OPIS PRACY:
Franciszek Żmurko, malarz akademicki i salonowy, zasłynął szczególnie dzięki przedstawieniom kobiet, malowanym zarówno w ujęciu alegorycznym, jak i rodzajowym oraz orientalnym, zwykle z dozą mniej lub bardziej subtelnego erotyzmu. Swoje obrazy artysta tworzył często w nurcie portretowym, ujmując sylwetki kobiece w półpostaci, spowijając ich ciała niezwykle lekko malowanymi zwojami materiału.

Prezentowana praca jest jednak zgoła inna - przedstawia w symbolicznym ujęciu natchnienie malarza, które dla artysty stanowi zawsze początek procesu twórczego. Zagadnienie roli artysty, a także jego sztuki i samego jej źródła powracało zresztą niejednokrotnie w rozważaniach młodopolskich. Swoboda malowania obrazu, a także niedoprecyzowanie szczegółów, ani miejsca i czasu, w których rozgrywa się uwieczniona scena, nadają pracy wręcz mistycznego charakteru.
Po prawej stronie kompozycji znajduje się postać muzy - unoszącej się półpostaci kobiety, jak gdyby wyrwanej z jednego z obrazów artysty. Rysy jej twarzy pozostają niedookreślone. W podobny, dość enigmatyczny sposób Franciszek Żmurko przedstawił zapatrzonego w nią artystę, trzymającego w dłoni paletę. Zwrócenie postaci męskiej plecami do widza skutecznie utrudnia identyfikacje modela. Natomiast porównanie ujęcia z fotografiami z późnego okresu życia Franciszka Żmurki, pozwala wysunąć przypuszczenia,
że artysta pragnął przedstawić tu samego siebie. Uwagę zwraca przede wszystkim charakterystyczna szpiczasto zakończona broda, którą zwykł nosić.
Chociaż tworzenie portretów własnych, należy do mniej znanych obszarów działalności Franciszka Żmurki, wiadomo jest, że wykonał ich co najmniej kilka, wykorzystując różne techniki malarskie. Jednym z najbardziej znanych jest "Autoportret z paletą" z 1895 roku, przechowywany w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Ukazywanie samego siebie w różnych momentach życia, było z pewnością świetną okazją do eksperymentowania i pracy studyjnej, ale też pozwalało na głębszą refleksję - nad sztuką i upływającym czasem.

OPIS PRACY:
Prezentowane studium rysunkowe, autorstwa uznanej w świecie polskiej malarki Tamary Łempickiej, pochodzi z jej późniejszego okresu twórczości i prezentuje styl zrodzony z zebranych doświadczeń. Słynne płótna Tamary Łempickiej z lat 20. i 30. XX wieku prezentowały wizerunek kobiety nowoczesnej, wyzwolonej, odpowiadający dążeniom i postawie artystki, która całe swoje życie traktowała jako przepełnione sztuką widowisko.
Dzieła tworzone przez Tamarę Łempicką po wojnie charakteryzowały się inną dynamiką i zróżnicowanymi eksperymentami z techniką i formą obrazu. W centrum zainteresowania zawsze pozostawał człowiek. Postać ludzką Tamara Łempicka kreowała w charakterystycznym dla siebie, indywidualnym stylu, na który wpłynęły zarówno zasady kubizmu przyswojone przez artystkę od André Lhote’a – jej nauczyciela w Académie de la Grande Chaumière, jak i fascynacja twórczością klasyków takich jak Jean-Auguste-Dominique Ingres , a także malarstwem epoki nowożytnej.
To właśnie ostatnie z wymienionych inspiracji wydają się szczególnie oddziaływać na kobiece wizerunki tworzone przez artystkę w latach 40. i 50. ubiegłego stulecia, na który to okres szczególnie silny wpływ wywarły odbywane przez artystkę podróże, m.in. do Włoch , Francji , ale też na Kubę i do Meksyku. Zaowocowały one postaniem obrazów nawiązujących do wybranych motywów sztuki europejskich mistrzów XVI i XVII wieku, takich jak m.in. "Trompe-l’oeil z Boticellim" (1946) oraz płótno "Pomarańczowy turban" z 1947 roku. Fascynacja orientalnymi typami urody przerodziła się w serię gwaszy i obrazów olejnych (np. "Szary turban II", 1945 oraz "Meksykanka", ok. 1947) uwydatniających rysy twarzy portretowanych postaci. Prezentowany szkic, datowany na rok 1950, wpisuje się w charakter twórczości Tamary Łempickiej z tego okresu. Studium portretowe wyróżnia bardzo plastyczny modelunek światłocieniowy i płynna linia. Największa uwaga artystki poświęcona została twarzy portretowanej, zaznaczeniu jej rysów, wydatnych ust, nosa oraz spojrzenia. Równie detalicznie potraktowano modelunek dłoni, które przez zróżnicowane ułożenie dynamizują kompozycję dzieła.