Oferta galeryjna

OPIS PRACY:
Schemat kompozycyjny prezentowanego portretu składa się z charakterystycznych dla twórczości Jacka Malczewskiego elementów. Kompozycja pracy jest symetryczna i została zbudowana za pomocą centralnie umieszczonego pnia drzewa, dzielącego całość pola obrazowego na dwie części. Po jego bokach znajdują się dwie postacie. Obraz przedstawia dwójkę dzieci, które można zidentyfikować jako córkę i syna Jacka Malczewskiego - Julię oraz Rafała.
W obrazie wyraźnie dostrzegalne są również inne znamienne cechy malarstwa artysty, jak zdynamizowanie wyważonej gamy barwy poprzez zastosowanie intensywnych akcentów kolorystycznych oraz samo ukazanie postaci dziecięcych, które w większości prac mistrza miały znaczenie symboliczne związane z refleksją nad przemijaniem.
Prezentowany obraz powstał w 1914 roku, kiedy dzieci Jacka Malczewskiego były już dorosłe, jednak artysta prawdopodobnie stworzył tę kompozycję bazując na wcześniejszych szkicach i fotografiach, które umożliwiły mu stworzenie obrazu będącego intymnym powrotem do przeszłości. W takim rozumieniu praca staje się wizualizacją wspomnienia.
Na uwagę zasługuje ubiór Rafała - kobaltowy strój z peleryną i jasny kapelusz z dużym rondem. Ten rodzaj ubioru wielokrotnie powracał w przedstawieniach syna w otoczeniu ogrodu powstałych około 1900 roku. Faktem jest, że wraz z wyjazdem syna na studia w 1910 roku do Wiednia, kontakt pomiędzy Jackiem Malczewskim a Rafałem osłabł, jednak po wybuchu I wojny światowej ojciec i syn wspólnie znajdowali się w stolicy Austrii - być może właśnie tam został namalowany prezentowany obraz.
Praca, pomimo swojego szkicowego charakteru, posiada duże walory dekoracyjne i w niezwykle trafny sposób oddaje nastrój dzikiego ogrodu lub bujnego sadu, na którego tle ukazano zamyślone sylwetki dzieci. Całość jest przepełniona nastrojem melancholii, tak znamiennej dla symbolistycznego malarstwa Jacka Malczewskiego.
Warto podkreślić, że choć znane są liczne pojedyncze portrety dzieci artysty, to jednak kompozycje jak ta, tj. ukazujące dwie postacie, są wyjątkowe i stanowią rzadkość na rynku aukcyjnym.

OPIS PRACY:
"Huculi - dwa pokolenia" to imponujących rozmiarów, podkolorowany miejscami akwarelą pastel Teodora Axentowicza. Obraz ukazuje pełny melancholijnej nastrojowości podwójny portret ubranych w codzienne, typowe dla Huculszczyzny stroje postaci – młodej dziewczyny w białej koszuli, brązowym kożuchu i zielonej chustce na głowie oraz siedzącego obok, opartego drewnianym kiju starca w ciemnym okryciu.
Dzieło wpisuje się w częstą w malarstwie Teodora Axentowicza konwencję symbolicznego ujęcia kontrastu starości i młodości, stanowiącego swoisty obraz przemijania, tutaj podkreślonego jeszcze ujętym przy górnej krawędzi uschniętym liściem drzewa, pod którym umiejscowiono Hucułów. W tle rozciąga się pejzaż z widocznym pasmem Karpat, na polach widoczne są ślady pierwszego śniegu.
Teodor Axentowicz powtarzał w swoich kompozycjach huculskich wizerunki tych samych modeli, umiejscawiając ich jednak w różnych sytuacjach i kontekstach symbolicznych. Gwoli przykładu wspomnieć można o obrazie artysty pt. "Wizja – wspomnienie" ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, w którym w podobnym układzie ujęta została postać tego samego starca ukazanego w półpostaci pod drzewem, tym razem w jednak w towarzystwie pięknej zjawy – wspomnienia z młodości.
Fascynacja Huculszczyzną pojawiła się w twórczości Teodora Axentowicza już w latach 80. XIX wieku i trwała przez kolejne dekady. Tematyka ludowa i folklor w malarstwie tego artysty wyróżnia się jednak na tle młodopolskiej chłopomanii – sztuka Teodora Axentowicza nie wychwala, jak to ma miejsce u wielu innych malarzy, barwności życia oraz tradycji chłopskich i ich wolności w naturze, a także braku miejskiego, dekadenckiego zepsucia. Skupia się ona natomiast na symbolicznych treściach dotyczących każdego człowieka, porusza zagadnienie śmierci i przemijania, pokazuje obrzędy religijne – ale te charakteryzujące się wielką powagą, jak pogrzeby czy Święto Jordanu.

OPIS PRACY:
Wiele miejsca w malarstwie Teodora Axentowicza zajmowała tematyka huculska. W pracach podejmujących ten motyw artysta najczęściej ukazywał w ujęciu portretowym Hucułów na tle pokrytego śniegiem wycinka szkicowo zaznaczonego pejzażu.
W prezentowanym obrazie dostrzegalna jest finezja Teodora Axentowicza w ukazywaniu światłocienia i subtelność, z którą przy zawężonej gamie barwnej oddawał poszczególne tonacje kolorystyczne ożywiając całość w tym przypadku czerwonawym akcentem chusty na głowie dziewczynki i haftów na jej ciemnym okryciu. Niezwykle istotnym i powszechnie stosowanym przez artystę zabiegiem było wykorzystywanie barwy podłoża do budowania kompozycji - tutaj jasnobrązowy kolor papieru delikatnie prześwituje w dolnych partiach ukazujących śnieg, wpływając tym samym na głębię przedstawienia, z kolei w górnej części pola obrazowego stanowi delikatne tło dla ledwie naszkicowanego krajobrazu z zaznaczonymi sylwetami huculskich chat. Znamienna dla Teodora Axentowicza płynna i ekspresyjna zarazem linia, za pomocą której nakreślono sylwetkę postaci i pejzaż w tle, potęguje nastrój melancholii i zawieszenia w czasie.
Warto podkreślić trafność, z jaką malarz oddał charakter klimatu Huculszczyzny, a także cechy charakterystyczne fizjonomii i stroju jej mieszkanki.

OPIS PRACY:
"Odpoczynek ułanów" z 1928 roku to obraz Jerzego Kossaka zdecydowanie warty uwagi. Dzieło zostało namalowane techniką olejną na płótnie – to uważane za jedno ze szlachetniejszych podłoże malarskie stosunkowo nieczęsto było wykorzystywane przez artystę. Praca pochodzi z najbardziej cenionego w dorobku malarza okresu (lata 20.) i ukazuje w sposób rodzajowy żołnierzy w zimowym krajobrazie, oddając surowość przyrody oraz warunków, ale także pokazując przy tym wytrzymałość ułanów, ich hart ducha i obojętność na trud wędrówki. Jednocześnie powraca tu ulubiony motyw koni, w malowaniu których Kossakowie byli mistrzami - Jerzy, podobnie jak jego przodkowie, był zdolnym animalistą, a jego przedstawienia koni odznaczają się niezwykłą wiernością i trafnością. W oferowanej pracy malarz doskonale uchwycił zachowanie posilających się sianem zwierząt, zadbał nawet u uchwycenie niuansu, jakim jest machnięcie ogonem siwka.

OPIS PRACY:
Wiktor Zin, poza tym, że znakomicie rysował architekturę, był również świetnym pejzażystą. W swoich pracach o tematyce krajobrazowej najczęściej wykorzystywał pastel, rzadziej akwarelę, a niekiedy łączył techniki - jak w prezentowanym obrazie - by podkreślić pewne elementy. Tutaj artysta pociągnął gwaszem miejsca, w których warstwa śniegu miała być najgrubsza.
Oferowany wielkoformatowy obraz trafnie oddaje panoramę pola pokrytego pierwszym śniegiem, z widocznymi źdźbłami traw przebijającymi się przez tę delikatną pokrywę. Horyzontalny pejzaż z majaczącym w tle zagajnikiem i zarysami chat przecinają wertykalnie linie miedz oraz odciśnięty na świeżym śniegu ślad dwukołowego wozu. Warto zwrócić uwagę na wąską, działającą kojąco kolorystykę, zamkniętą właściwie w odcieniach błękitu, szarości i brązów, z mistrzowskim wykorzystaniem celowo prześwitującej między pastelem popielatej barwy papieru.
Obraz Wiktora Zina "Pierwszy śnieg" (1998) stanowi malarską formę poetyckiego zachwytu nad polskim pejzażem.

OPIS PRACY:
Franciszek Starowieyski, jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów współczesnych, czerpał inspiracje ze sztuki secesji i surrealizmu, wypracowując ostatecznie zindywidualizowany styl malarski. W oferowanej pracy artysta zastosował wielokrotnie powracający w jego twórczości motyw sylwetki kobiety o pełnych kształtach, której towarzyszy surrealistyczne hybrydalne stworzenie. Postać widziana jest od tyłu i znajduje się blisko hybrydy mającej tułów konia (z fragmentami nasuwającymi skojarzenia raczej z umięśnionym ciałem lwa) i ptasią czaszkę w miejscu głowy. Całość wywiera na widzu silne wrażenie będące swoistą mieszanką zachwytu i niepokoju. W kompozycji został również zawarty tak znamienny dla malarstwa Franciszka Starowieyskiego erotyzm, przejawiający się nie tylko w samym ukazaniu kobiety w akcie, ale także w spleceniu nóg postaci i hybrydy.
Obraz został wykonany za pomocą pewnych, energicznych, kotłujących się linii, które kształtują ekspresyjne sylwetki. Franciszek Starowieyski w tej swobodnej kompozycji zawarł szereg charakterystycznych dla swojego malarstwa środków - wyraźny kontur, zawężenie gamy barwnej do dwóch kontrastujących ze sobą kolorów, sugestywny światłocień, jak i skupienie się na pięknie ciała. Artysta antydatował swoje prace o 300 lat wstecz, w związku z czym pastel "Kobieta z hybrydą", który powstał na początku XXI wieku, został przez malarza opatrzony datą 1702.

OPIS PRACY:
Jerzy Nowosielski jest znany ze swojego unikalnego stylu, na który składały się tradycyjne tematy i motywy ikonograficzne oraz na wskroś współczesna forma artystyczna. Artysta bywa określany jako jeden z najbardziej wyjątkowych twórców w polskiej historii sztuki.
Prezentowany ujęty z profilu portret został wykonany w charakterystyczny dla Jerzego Nowosielskiego sposób, przy użyciu cienkiej, ostrej linii tuszu. Malarz w znamienny dla siebie, uproszczony i precyzyjny zarazem sposób ukazał hieratyczną w wyrazie postać, najpewniej kobiety, na co wskazują z lekka zaznaczone jedynie długie włosy okalające twarz. Oferowana praca zaskakuje finezją w kształtowaniu postaci i ukazuje jednocześnie rolę rysunku w twórczości artystycznej. Prezentowany obiekt wpisuje się w cykl podobnych prac Jerzego Nowosielskiego rysowanych tuszem i ukazujących ascetyczne anonimowe portrety w ujęciu profilowym.

OPIS PRACY:
W obrazach Wlastimila Hofmana często powracającym tematem była zaduma nad przemijaniem. W prezentowanej pracy artysta zastosował charakterystyczną dla siebie kompozycję, w której na pierwszym planie ukazał siedzącą na skale kobietę, z kolei w tle przedstawił rozległy pejzaż z symbolicznym sztafażem. W pracy "Raj utracony" można dostrzec wymowę wanitatywną, na którą wskazuje postać z kosą, będąca prawdopodobnie personifikacją Thanatos. Melancholijny nastrój jest spotęgowany przez sam autorski tytuł, sugerujący poniekąd interpretację dzieła, ale także postać zamyślonej kobiety, jak gdyby nieświadomej sceny rozgrywającej się za jej plecami.