Jacek Sroka urodził się w 1957 roku w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom, na który składał się cykl obrazów i grafik inspirowanych kartami Tarota, uzyskał w 1981 roku w Pracowni Miedziorytu prof. Mieczysława Wejmana. W latach 1981-1988 pracował jako asystent na Wydziale Grafiki macierzystej uczelni.
W 1982 roku Sroka wziął ślub z Marzeną Salamon. Postać żony wielokrotnie pojawia się w sztuce artysty.
Artysta zajmuje się równocześnie malarstwem i grafiką warsztatową, przeważnie barwną (akwaforta i akwatinta). Jego sztukę zaliczyć można do nurtu neoekspresjonizmu.

Jacek Sroka jest laureatem licznych nagród, m.in. Grand Prix na Biennale Grafiki w Seulu (1988), Nagrody Młodych im. St. Wyspiańskiego, Nagrody im. Witolda Wojtkiewicza przyznanej przez Związek Polskich Artystów Plastyków (2001) i wyróżnień, np. na Biennale Grafiki w Mulhouse (1984), Międzynarodowej Wystawie Miniatury w Toronto (1986), Biennale Grafiki w Vaasa (1987) czy Międzynarodowym Triennale Grafiki w Krakowie (1994). Artysta został również nominowany do Paszportu „Polityki” w 1996 roku i odznaczony Brązowym Medalem „Gloria Artis”.

Prace Sroki eksponowane były na ponad stu wystawach indywidualnych (m. in. w Krakowie, Warszawie, Paryżu, Tokio, Berlinie, San Francisco, Wiedniu) oraz kilkuset wystawach zbiorowych.
Jego dzieła znajdują się w wielu zbiorach muzealnych w Polsce (m.in. w Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Okręgowym im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Górnośląskim w Bytomiu, Muzeum Sztuki w Łodzi czy w Zbiorach Graficznych PAU) i na świecie (m.in. w Metropolitan Museum w Nowym Jorku, Graphishe Sammlung Albertina w Wiedniu, National Gallery of Art w Waszyngtonie, Bibliotheque National de France w Paryżu). Prace artysty są również częścią licznych kolekcji prywatnych.

W czasach studenckich Sroka najsilniej inspirował się namiętnością ekspresyjnych obrazów Willema de Kooninga. Był to jedyny okres w życiu artysty, w którym zbliżył się on do malarstwa abstrakcyjnego. Później głównym celem jego sztuki stał się surowy i pozornie łatwy do odczytania przekaz, będący intelektualną grą z widzem. Sroka w tym okresie przede wszystkim malował, łącząc w swoich obrazach elementy kultury popularnej i wysokiej.

Artysta przed stworzeniem dzieła zawsze „zapisuje” swoje idee w szkicowniku, zaczyna od zaplanowania obrazu i wyznaczenia sobie konkretnego celu. Ten chłodny zamysł w trakcie pracy twórczej zostaje uzupełniony o niemożliwy do przewidzenia element niespodzianki, który sam malarz nazywa „białą magią”.
Sroka sam siebie sytuuje na granicy postawy afirmującej tradycjonalizm oraz wielkość sztuki i stanowiska burzycielskiego, prześmiewczego, dla którego sztuka straciła swoje dawne funkcje. Stąd w twórczości artysty odnaleźć można karykaturę, groteskowość i pewne ambiwalencje, np. opowiadanie o rzeczach ponurych i nieprzyjemnych w wyrafinowany, nacechowany pięknem sposób.
W sztuce Sroki znajduje się wiele odwołań do tradycji, występujących przede wszystkim w formie persyflażu, czyli swoistej ironii czy szyderstwa, potęgowanego przez elementy kiczu, który artysta uważa za nieodłączny element współczesnej cywilizacji. Sroka często, z pełną świadomością narusza granice dobrego smaku. Artysta czerpie inspiracje również z literatury i historii, np. z pism Restifa De La Bretonne.
Sroka często eksperymentuje w aspekcie warsztatowym, szuka odpowiedniej formy dla koncepcji dzieła. W jego dorobku artystycznym znajdują się obrazy gładko lub fakturowo malowane pędzlem, mięsiste, tworzone z wykorzystaniem szpachli czy malowane szybkoschnącym lakierem. Dzieła artysty są również bardzo zróżnicowane pod względem kolorystycznym. Mogą charakteryzować się bardzo szeroką gamą barwną lub monochromatyzmem. Sroka najczęściej wykorzystuje jednak proste, ale zgrzytliwe zestawienia, wykorzystując ulubione błękity, zielenie i czerwień.
Jacek Sroka swoje dzieła malarskie i graficzne tworzy najczęściej łącząc je w serie lub cykle, np. „Tarot”, „Wielka wojna z psami”, „Cmentarze masońskie” czy „In caso di cattivi odori”. Artysta często łączy kilka obrazów w jednej kompozycji lub powtarza ten sam motyw w malarstwie i grafice, zazwyczaj transportując obraz na matrycę. Odbitki graficzne Sroki są bardzo specyficzne i wręcz unikalne. Artysta w procesie drukowania często zmienia kolory, szukając czegoś nowego, zaskakującego.

BIBLIOGRAFIA
1. Jacek Sroka, biografia dostępna na oficjalnej stronie artysty sroka.pl [dostęp: marzec 2019].
2. Listwan A., Rozmowa z artystą, 2009, wywiad opublikowany na portalu netbird.pl i stronie sroka.pl [dostęp: marzec 2019].
3. Ostrowska K., Patrzeć jak sroka w… Wywiad z artystą, aneks do pracy dyplomowej "Patrzeć jak sroka w… Grafika Jacka Sroki" napisanej przez Katarzynę Ostrowską na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w 2007 roku opublikowany na stronie sroka.pl [dostęp: marzec 2019].
4. Sitkowska M., Sroka Jacek, [w:] Słownik malarzy polskich, t. II: Od dwudziestolecia międzywojennego do końca XX wieku, Warszawa 2001, s. 326.
5. Smakosz I., Rozmowa z Jackiem Sroką, 2007, wywiad z artystą opublikowany na stronie sroka.pl [dostęp: marzec 2019].

WYBRANE WYSTAWY

2013 - "Jacek Sroka. Mechaniczni kochankowie. Obrazy" Galeria Niejska BWA Tarnów;
2012 - "Krakow Graphic Arts", Visual Art Center Tsingua University, Pekin ( Beijing ), China;
2012 - "Jacek Sroka, Kilka obrazów", Space Gallery, Kraków;
2010 - "Interwencja sprzątaczki albo koniec malarstwa w dziewięciu obrazach, w tym dwu lustrzanych", Galeria Artemis, Kraków;
2010 - "Sprzysiężenie kiełbasek", Galeria Arttrakt, Wrocław;
2010 - "Jacek Sroka - obrazy i grafiki", Galeria BWA, Nowy Sącz;
2011 - "Atak na konkurs miss mokrego podkoszulka", Miejska Galeria Sztuki, Zakopane
2011 - "Europa bez Polski", Galeria Grafiki i Plakatu, Warszawa;
2011 - "Dwadzieścia kilka obrazów, w tym cztery kąpielowe",
2011 - Galeria Domu Chemika, Puławy;
2009 - "Conscience du temps", A.del Gallery, Lyon, France;
2009 - Galerie Oberkampf, Paryż, France; "Malarstwo", Galeria MBWA, Olkusz;
2008 - "Jacek Sroka. Malerei aus Polen", Kunstverein Offenburg - Mittelbaden, Offenburg, Germany;
2008 - "Jacek Sroka grafika, malarstwo, rysunek", Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków;
2007 - "Rysunki", Galeria "A", Wydział Architektury, Politechnika Krakowska, Kraków;
2007 - "87 rysunków",Galeria Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych, Kraków;
2006 - "Paintings", Asperger Gallery, Berlin, Germany;
2006 - "Beneath the surface", Himmelberger Gallery, San Francisco, USA;
2006 - "The double meaning of landscapes"( prints ), Tinhorn Press Gallery, San Francisco, USA;
2005 - “Jacek Sroka, Peintre – Graveur", Musee d”Ussel, La Grange, Ussel, France;
2005 - “Schilderijen en Etsen” ( Paintings and etchings) – Galerie Post+Garcia, Maastricht, Holland;
2004 - Galerie Garcia-Laporte, Paris, France;
2004 - „Don Kichot w kuchni", Jan Fejkiel Gallery, Kraków;
2004 - "Świat,który nie może zaginąc", Galeria GP, Warszawa Galeria Sztuki Nowoczesnej Pinxit, Toruń;
2003 - MMG Gallery, Tokyo, Japan; Mała Galeria, Nowy Sącz;
2003 - „Ironisch-Satirisch”, Galerie K. Staufen-Grunern, Germany;
2002 - Galeria ZPAP Pryzmat (Nagroda im.W.Wojtkowicza), Kraków;
2001 - Galeria ZPAP Sukiennice, Kraków;
2001 - „Alter Ego”, The Project RM, San Francisco, USA;
2001 - Galeria Sztuki Współczesnej, Sandomierz;
1997 - Galeria G.P. Warszawa; - Pałac Sztuki, Kraków;
1996 - Espace 13 ( Galerie Denis Canteux), Paris , France;
1995 - Galeria BWA Arsenał, Poznań; Państwowa Galeria Sztuki, Łódż;
1992 - „Budowa Świata“, Jan Fejkiel Gallery, Kraków;
1989 - Galeria Plastyka, Kraków;
1988 - Iona Stichting Gallery, Amsterdam, Holland;
1987 - Galeria M.Gołogórskiego I D.Rostworowskiego, Kraków;
1985 - Galeria A,Dzieduszyckiego i P.Sosnowskiego, Warszawa;
1981 - Galeria BWA, Myślenice;
1980 - Atelier 77/Elf, Bonn, Germany;
1980 - Klub Fama, Kraków.

JACEK SROKA O SZTUCE

"Nie zapominajmy, że sztuka, jak sama nazwa wskazuje, jest czymś sztucznym, to fikcja."

Za: Ostrowska K., Patrzeć jak sroka w… Wywiad z artystą, aneks do pracy dyplomowej "Patrzeć jak sroka w… Grafika Jacka Sroki" napisanej przez Katarzynę Ostrowską na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w 2007 roku opublikowany na stronie sroka.pl [dostęp: marzec 2019].

"Od początku archaicznie wierzyłem, że sztuka jest odpowiednim narzędziem dla opisu (i stwarzania) świata. Ważne, by zapis taki pełen był nie tylko „obiektywnych” spostrzeżeń, ale miał też własny charakter „pisma”, refleksji czy emocji artysty. To się do dziś nie zmieniło. Mówiąc szczerze nie snuję głębszych rozważań o tym czym jest, lub czym powinna być sztuka. Uważam, że do tego, starego jak ludzkość, sposobu wyrażania siebie niezbędna jest, przede wszystkim wyobraźnia."

Za: Listwan A., Rozmowa z artystą, 2009, wywiad opublikowany na portalu netbird.pl i stronie sroka.pl [dostęp: marzec 2019].

ARTYKUŁY NA TEMAT ARTYSTY

Tomasz Gryglewicz "Jacek Sroka Dzięsięć fragmentów o malarstwie"

"Jacek Sroka powiedział kiedyś, że ładnie maluje okropne rzeczy. Że szuka usprawiedliwia estetycznego dla tego, co obce i niepotrzebne. Z punktu widzenia przedmiotowego świat, który przedstawia na swoich obrazach, byłby koszmarny, perwersyjny i zły, gdyby istniał rzeczywiście. Pozostaje jednak fikcją artystyczną. Natomiast kolor i forma, ukształtowane ręką utalentowanego artysty, przeobrażają ów okropny świat w estetycznie atrakcyjny, czyniąc go pięknym. (...)"

Tomasz Gryglewicz, Kraków i artyści – Teksty o malarzach i grafikach środowiska krakowskiego drugiej połowy wieku XX, seria Ars ventus at nova, tom XIX, Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2005, s. 126.

 

Zdzisław Żygulski "Miquel de Cervantes. Don Kichot w kuchni i Jacek Sroka"

"Rozpoznajemy w nim Don Kichota naszych czasów, który przestał być rycerzem o bladym obliczu, błędnym rycerzem w nieustannym poszukiwaniu przygód, zwalczającym zło i ratującym uciśnionych, stał się po prostu – konsumentem. Konsumpcja najczęściej i na co dzień odbywa się w kuchni. Ujęcie jest zaskakujące – widok z lotu ptaka, z sufitu – jeździec i koń jakby opadający na spadochronie. Kompozycja trudna, ale bezbłędna – koloryt świetny. Rosynant, rumak szkielet, koń widmo, teraz niepomiernie gruby, stał się gniadoszem z białą strzałką na łbie, z krótkim ogonem – rozparty do granic możliwości szczelnie wypełnia kuchenną przestrzeń. Don Kichot też zmienił się nie do poznania, zmalał i nabrał ciała, upodobnił się do swego giermka. Z góry widać jego szeroki hiszpański kapelusz, a na lewej stopie żółty marokański pantofel. Porzucił dotąd nieodstępną kopię i przyciska do boku ogromny radiomagnetofon, manipulując zawzięcie przy pokrętle. Słabość rannej w czasie bitwy pod Lepanto ręki zaznaczył artysta jasnym kolorytem. Mimo dziwnej pozycji Don Kichot wydaje się swojski w tej kuchni, przy otwartej lodówce z piwem i smażonych na patelni jajach. Znikły wszystkie iluzoryczne marzenia, pozostało drogie nam żarcie – wielkie żarcie. […]"

Zdzisław Żygulski, Miquel de Cervantes. Don Kichot w kuchni i Jacek Sroka, "Zwoje", nr 44.

NIEDOSTĘPNE PRACE ARTYSTY

niedostępne

niedostępne