SLEŃDZIŃSKI Ludomir

LUDOMIR SLEŃDZIŃSKI - NOTA BIOGRAFICZNA

Ludomir Sleńdziński urodził się w 1889 roku w Wilnie, zmarł w 1980 roku w Krakowie. Jest jedną z czołowych postaci tzw. klasycyzującej „szkoły wileńskiej” (inaczej „klasycyzm wileński”) w historii sztuki europejskiej XX wieku.
Pochodził z artystycznej rodziny. Naukę rysunku rozpoczął jako uczeń gimnazjum w wileńskiej wieczorowej szkole rysunku J. W. Trutniewa. Od 1909 roku uczył się w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Studia ukończył z wyróżnieniem w 1916 roku. W 1920 roku powrócił do rodzinnego Wilna, a następie wyjechał do Włoch, by kontynuować studia w Rzymie i pogłębiać swoją fascynację sztuką quattrocenta. W 1925 roku artysta rozpoczął pracę jako pedagog w katedrze malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, w latach 1932-1939 pełnił funkcję dziekana tego wydziału. W międzyczasie, w 1938 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Ludomir Sleńdziński był osobą bardzo ciekawą świata, dużo podróżował. Odwiedził m.in. Anglię, Francję, Grecję i Egipt. Jego artystyczne wyprawy zaprowadziły go również do krajów Bliskiego Wschodu.
Po II wojnie światowej malarz osiadł w Krakowie, gdzie związał się z Politechniką Krakowską, na której początkowo prowadził wykłady w Katedrze Rysunku i Rzeźby Wydziału Architektury. W latach 1948-1952 pełnił funkcję prorektora, a w latach 1952-1956 rektora wspomnianej uczelni. W 1960 roku przeszedł na emeryturę i poświęcił się pracy twórczej.
Ludomir Sleńdziński aktywnie działał w środowiskach artystycznych: był założycielem i prezesem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków, redagował także podległy towarzystwu miesięcznik „Południe”. Należał również do Stowarzyszenia Artystów Polskich RYTM oraz był współinicjatorem Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie.

Artysta zajmował się malarstwem sztalugowym i ściennym. Tworzył przede wszystkim portrety i kompozycje figuralne. Był także autorem monumentalnych malowideł, m.in. dekoracji sali recepcyjnej w warszawskim Pałacu Rady Ministrów (1923) czy też niezrealizowanego projektu dekoracji sali obrad Sejmu w Warszawie. Dużo uwagi poświęcał aspektom technologicznym dzieł sztuki, chętnie studiował sztukę dawną w muzeach i galeriach oraz poznawał sposoby pracy dawnych mistrzów malarstwa. Rzadko wykorzystywał płótno, jego ulubionym podłożem malarskim były natomiast deska oraz gips. Warto wspomnieć, że artysta wykorzystywał niekiedy technikę złocenia.
Przez pewien czas, głównie w okresie okupacji niemieckiej w latach II wojny światowej malarz uprawiał również rzeźbę.
Twórczość Ludomira Sleńdzińskiego łączy się zwyczajowo z nurtem tzw. „nowego klasycyzmu”, w którym uwidacznia się rola rysunku oraz fascynacja artysty południowoeuropejską sztuką renesansu łączona z petersburską tradycją akademicką i delikatną modernistyczną dekoracyjnością.

Ludomir Sleńdziński wystawiał swoje prace na wielu ekspozycjach w kraju oraz za granicą (np. w Stanach Zjednoczonych). Jego obrazy można było oglądać m.in. na indywidualnych pokazach dzieł artysty w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1950, 1957) czy warszawskiej Zachęcie (1960).
Prace malarza były niejednokrotnie nagradzane. W 1928 roku Ludomir Sleńdziński otrzymał nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności za malarski portret żony, a w 1937 roku został odznaczony złotym medalem na paryskiej wystawie „Sztuka i technika” za płaskorzeźbę z wizerunkiem matki artysty. Otrzymał również Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1932) oraz Złoty Krzyż Zasługi (1950).
Dzieła Ludomira Sleńdzińskiego znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych oraz muzealnych w Polsce i za granicą, m.in. w zbiorach Litewskiego Muzeum Narodowego w Wilnie, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie czy Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.