MICHAŁOWSKI Piotr

Portret Piotra Michałowskiego. [Źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe]

Piotr Michałowski urodził się w 1800 roku, zmarł w 1855 r. Odebrał wszechstronne wykształcenie w zakresie nauk przyrodniczych, matematyki i filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz prawa i nauk politycznych na Uniwersytecie w Getyndze, ponadto uczęszczał na zajęcia rysunku u Michała Stachowicza, Józefa Brodowskiego oraz Franciszka Lampiego.

Przez całe życie pracował w instytucjach publicznych, był cenionym społecznikiem, uczestniczył w powstaniu listopadowym. Malarstwo było dla niego wyłącznie działalnością poboczną. W 1832 wyjechał na trzy lata za granicę, by pracować nad swoim warsztatem malarskim. Początkowo wstąpił do pracowni Nicolasa Touissant Charleta w Paryżu gdzie szybko zyskał sławę jako zdolny akwarelista i rysownik, przebywał także w Londynie. Po powrocie do Polski w 1835 zajął się administrowaniem rodzinnym majątkiem w podkrakowskich Krzyżtoporzycach oraz działalnością społeczną malując wyłącznie z potrzeby serca. Jego twórczość została doceniona dopiero po śmierci, czego dowodem była wystawa indywidualna zorganizowana w 1894 roku we Lwowie, która przyniosła mu pośmiertnie miano najwybitniejszego malarza polskiego pierwszej połowy XIX wieku. Duży wpływ na jego styl miała poznana w młodości twórczość Aleksandra Orłowskiego oraz płótna Theodore’a Gericault, z którymi zetknął się w czasie pobytu w Paryżu, a także wydarzenia historyczne, wojny napoleońskie i powstanie listopadowe. Tworzył głównie rysunki, akwarele i obrazy olejne przedstawiające sceny batalistyczne, rodzajowe, portrety. Charakterystycznymi cechami jego malarstwa są perfekcyjny rysunek, zamaszyste pociągnięcia pędzla oraz realizm przedstawień.