Studium twarzy i dłoni (1950)

OPIS PRACY:
Prezentowane studium rysunkowe, autorstwa uznanej w świecie polskiej malarki Tamary Łempickiej, pochodzi z jej późniejszego okresu twórczości i prezentuje styl zrodzony z zebranych doświadczeń. Słynne płótna Tamary Łempickiej z lat 20. i 30. XX wieku prezentowały wizerunek kobiety nowoczesnej, wyzwolonej, odpowiadający dążeniom i postawie artystki, która całe swoje życie traktowała jako przepełnione sztuką widowisko.
Dzieła tworzone przez Tamarę Łempicką po wojnie charakteryzowały się inną dynamiką i zróżnicowanymi eksperymentami z techniką i formą obrazu. W centrum zainteresowania zawsze pozostawał człowiek. Postać ludzką Tamara Łempicka kreowała w charakterystycznym dla siebie, indywidualnym stylu, na który wpłynęły zarówno zasady kubizmu przyswojone przez artystkę od André Lhote’a – jej nauczyciela w Académie de la Grande Chaumière, jak i fascynacja twórczością klasyków takich jak Jean-Auguste-Dominique Ingres , a także malarstwem epoki nowożytnej.
To właśnie ostatnie z wymienionych inspiracji wydają się szczególnie oddziaływać na kobiece wizerunki tworzone przez artystkę w latach 40. i 50. ubiegłego stulecia, na który to okres szczególnie silny wpływ wywarły odbywane przez artystkę podróże, m.in. do Włoch , Francji , ale też na Kubę i do Meksyku. Zaowocowały one postaniem obrazów nawiązujących do wybranych motywów sztuki europejskich mistrzów XVI i XVII wieku, takich jak m.in. "Trompe-l’oeil z Boticellim" (1946) oraz płótno "Pomarańczowy turban" z 1947 roku. Fascynacja orientalnymi typami urody przerodziła się w serię gwaszy i obrazów olejnych (np. "Szary turban II", 1945 oraz "Meksykanka", ok. 1947) uwydatniających rysy twarzy portretowanych postaci. Prezentowany szkic, datowany na rok 1950, wpisuje się w charakter twórczości Tamary Łempickiej z tego okresu. Studium portretowe wyróżnia bardzo plastyczny modelunek światłocieniowy i płynna linia. Największa uwaga artystki poświęcona została twarzy portretowanej, zaznaczeniu jej rysów, wydatnych ust, nosa oraz spojrzenia. Równie detalicznie potraktowano modelunek dłoni, które przez zróżnicowane ułożenie dynamizują kompozycję dzieła.