JANINA BOBIŃSKA-PASZKOWSKA - NOTA BIOGRAFICZNA

Janina Bobińska-Paszkowska urodziła się w 1894 roku w Warszawie, zmarła tamże w roku 1973. W latach 1904-1907 studiowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, m. in. w pracowni Konrada Krzyżanowskiego. Była pierwszą kobietą, która uzyskała dyplom tej uczelni. Edukację artystyczną uzupełniła w Wolnej Akademii w Paryżu, gdzie już w 1908 roku zdobyła pierwszą nagrodę za studium tancerki w konkursie Cercle International des Artistes. Dzięki uzyskanemu w ten sposób stypendium podróżowała m. in. do Bretanii oraz Prowansji.
Po powrocie do kraju mieszkała w Radomsku, później w Częstochowie, gdzie pracowała jako nauczycielka w miejscowych szkołach średnich. Następnie przeniosła się do Zakopanego, gdzie wraz z mężem, Józefem Paszkowskim, prowadziła wytwórnię zabawek ludowych. Obracała się wówczas w kręgu zakopiańskiej bohemy artystycznej. W 1923 roku ostatecznie wróciła do rodzinnej Warszawy, gdzie cieszyła się dużą popularnością w kręgach literacko-artystycznych.
Janina Bobińska-Paszkowska od roku 1912 była członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W latach 1921-1924 należała do grupy "Sztuka Podhalańska", była także członkiem Stowarzyszenia Artystów Polskich "Rytm", Związku Zawodowego Polskich Artystów Malarzy oraz paryskiego Societé Internationale des Artistes. Po II wojnie światowej uzyskała członkostwo w ZPAP.

Malowała głównie kobiece i dziecięce portrety we wnętrzach i na tle pejzażu, martwe natury, sceny rodzajowe, obrazy o tematyce religijnej oraz krajobrazy nadmorskie. Zajmowała się również malarstwem monumentalnym, wykonała m. in. obecnie częściowo tylko zachowane polichromie w kościele w Radomsku. Próbowała swoich sił również w aspekcie ilustracji, współpracowała dorywczo z pismem „Bluszcz” oraz „Zwierciadło”. W późnym okresie twórczości eksperymentowała z monotypią i drzeworytem.
Osobną, a przy tym przeważającą dziedziną twórczości Janiny Bobińskiej-Paszkowskiej były malowane na drewnie, blasze i kości słoniowej miniatury. Artystka często wykorzystywała okrągłe i owalne pola obrazowe, malując np. niewielkie tonda z przedstawieniami Madonny, nasuwające skojarzenia z renesansową sztuką włoską czy elipsowate medaliony portretowe.
Janina Bobińska-Paszkowska zajmowała się również sztuką użytkową, projektowała plakaty reklamowe, za które zdobyła aż trzy nagrody (1911), interesowała się również metaloplastyką (tworzyła dekoracyjne szkatuły) oraz tkaniną artystyczną (tkała makaty).
Wczesna twórczość artystki była bardziej „salonowa”, Bobińska-Paszkowska malowała wówczas najczęściej eleganckie portrety utrzymane w wąskiej, ciemnej gamie barwnej. Z czasem paleta kolorów malarstwa artystki uległa rozjaśnieniu, pojawiły się w nim kontrastowe zestawienia i pastelowe barwy.

Janina Bobińska-Paszkowska często wystawiała swoje prace. Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych, miała również kilka wystaw indywidualnych (1927, 1931). Eksponowała, m. in. w Zakopanem, Krakowie, Poznaniu i w Gdyni, bardzo często pokazywała obrazy na salonach TZSP, gdzie w 1928 roku otrzymała wyróżnienie za obraz „Grzybobranie”, a w 1938 srebrny medal za „Kąpiel synka”.

Duża część prac artystki została zniszczona w czasie II wojny światowej. Obecnie obrazy i miniatury Janiny Bobińskiej-Paszkowskiej znajdują się m.in. w kolekcjach Muzeum Narodowego w Warszawie, Gdańsku i Krakowie oraz w wielu zbiorach prywatnych.