Michał Elwiro ANDRIOLLI

Michał Elwiro Andriolli urodził się w 1836 roku, zmarł w 1893 roku. Był jednym z najwybitniejszych polskich ilustratorów. Jego ojciec Franciszek był Włochem, żołnierzem armii napoleońskiej. Michał Andriolli rozpoczął studia artystyczne w 1855 roku w Moskiewskiej Szkole Malarstwa i Rzeźby i w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Po trzech latach kontynuował naukę w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Już w czasie studiów jego talent był wielokrotnie wyróżniany medalami, jednak kariera Androlliego została przerwana przez wybuch powstania styczniowego, w które artysta czynnie się zaangażował.

Jego losy w tym czasie były niezwykle burzliwe: po aresztowaniu w 1864 roku udało mu się zbiec do Londynu, jednak po powrocie w 1866 został ponownie schwytany i zesłany do Wiatki. Z katorgi powrócił w 1871 roku. Zamieszkał na stałe w Warszawie i nawiązał współpracę z prasą. Tworzył rysunki dla „Tygodnika Ilustrowanego”, „Biesiady Literackiej” oraz „Kłosów”, jest także autorem bodaj najsłynniejszego cyklu ilustracji do „Pana Tadeusza” oraz wielu innych klasyków polskiej literatury: „Balladyny” i „Lilli Wenedy” Juliusza Słowackiego, „Starej Baśni” Józefa Kraszewskiego, „Konrada Wallenroda” Adama Mickiewicza.