CHAPIRO Jacques
Tytuł: | Kobieta z gołębiem (1959) |
Technika: | olej, płótno |
Wymiary: | 73 x 54 cm 89,5 x 70 cm (z oprawą) |
Uwagi: | sygnowany p.d.: "Chapiro" autorski opis na odwrocie: "JacquesChapiro | 1959 | 5 rue Barrault | Paris" opis pracy: „Kobieta z gołębiem” Jacquesa Chapiro przedstawia ukazaną z profilu kobietę siedzącą przy ciemnym stole. Obie dłonie postaci położone są na blacie, w prawej trzyma ona nóż, którym przekrawa przytrzymywane lewą ręką jabłko. Na stole znajduje się również na wpół obrana pomarańcza oraz zdobiona krzyżem misa wypełniona owocami. Na krawędzi blatu zasiada biały gołąb, obok znajduje się kwiat lilii. Błękitne tło obrazu stapia się z ubraniem kobiety. Praca została namalowana długimi pociągnięciami szerokiego pędzla, z wykorzystaniem płaskiej plamy barwnej i wyraźnego konturu. W pracy silnie widoczne są wpływy ekspresjonizmu. PRACA NIEDOSTĘPNA |
JACQUES CHAPIRO - NOTA BIOGRAFICZNA
Jacques (Yakov) Chapiro urodził się w 1897 roku w Dyneburgu na Łotwie, zmarł w 1972 roku w Paryżu. Był synem żydowskiego rzeźbiarza-snycerza, Abrahama Szapiro. W wieku dziesięciu lat rozpoczął naukę malarstwa. W 1915 roku wyjechał na studia do Charkowa, gdzie uczył się w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1918 roku kontynuował edukację w Kijowie, od 1921 roku studiował w Petersburgu, pokazując swoje prace np. w salonie Dobrychina i tworząc dekoracje w teatrze dla dzieci. Później osiadł na jakiś czas w Moskwie. W 1925 roku ostatecznie wyjechał z Rosji i przeniósł się do Paryża. Tam zamieszkał w La Ruche, która była rodzajem domu czy taniej stancji dla artystów w paryskiej dzielnicy Montparnasse. Artysta związał się silnie ze środowiskiem artystycznym i rozpoczął swoją poważną karierę wystawienniczą, od 1926 roku pokazywał swoje prace m. in. na Salonie Niezależnych i Salonie des Tuileries. Malarz przyjaźnił się m. in. z Marcem Chagallem i Raymondem Cogniatem. We Francji kontynuował działalność w dziedzinie scenografii, tworzył dekoracje dla baletu prowadzonego przez Sergieja Diagilewa. W Paryżu odbyły się też dwie indywidualne wystawy artysty, pierwsza w galerii Kleinmana (1930), druga w Galerii Bonaparte (1936).
W 1939 roku Jacques Chapiro w obawie przed prześladowaniami wyjechał z Paryża i spędził kilka lat w ukryciu, pomieszkując w małych francuskich i włoskich miasteczkach. W 1945 roku artysta powrócił do stolicy Francji i otworzył tam własną pracownię, kontynuował też działalność wystawienniczą. Po wojnie malarz zaczął spisywać swoje wspomnienia związane ze środowiskiem La Ruche. Książka została wydana w 1960 roku.
Jacques Chapiro zaliczany jest do przedstawicieli École de Paris. Prace artysty są niezwykle zróżnicowane, często eksperymentował on ze stylistyką swoich dzieł. Jego wczesne obrazy nawiązują do nurtu impresjonizmu i fowizmu, widoczne są w nich wpływy Pierre’a Bonnarda, inne prace natomiast zdają się być bliskie stylistyce kubizmu. W późniejszym okresie twórczości artysta zbliżył się raczej do ekspresjonizmu, inspirując się przy tym sztuką Chaima Soutine`a. Jacques Chapiro malował najczęściej portrety, kwiaty, martwe natury, pejzaże oraz sceny rodzajowe.
Artysta zajmował się wieloma dziedzinami artystycznymi. W czasie Rewolucji Październikowej wykonywał plakaty propagandowe, później, jak już wspomniano, wykonywał dekoracje teatralne, a także uprawiał malarstwo monumentalne (trudnił się techniką fresku).
Jacques Chapiro jest artystą znanym i cenionym na całym świecie. Jego prace znajdują się wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w muzeach w Chicago, Paryżu, Szczecinie, Moskwie, Tel Awiwie.