Blog
Metafizyczny dialog. Rozważania na temat obrazu Wlastimila Hofmana "Rozmowa o wieczności" (1954)
Analiza obrazu Wlastimila Hofmana "Rozmowa o wieczności" (1954). Rozważania Beaty Sarapaty na temat treści filozoficznych w sztuce Wlastimila Hofmana.
BEATA SARAPATA
"Dla krytyki byłem zwykle malarzem mniej lub bardziej udanych główek starców i dzieci, twórcą świata sielskiej idylli… acha – czasem wielkich płócien i… na tym koniec. Niekiedy przypisywano mi jeszcze, że jestem malarzem typowo religijnym ponieważ malowałem świątki i Madonny. Nikt jednak nie zdobył się na większy wysiłek, aby spojrzeć na to co tworzę, uczciwie, prawdziwie, a przecież sportretowany hrabia w pozycji odwróconej plecami do widza miał szerszą wymowę niż względy dekoracyjne czy oryginalność samego ujęcia, ale gdzie tam…?"
~ Wlastimil Hofman
Wlastimil Hofman Rozmowa o wieczności (1954) [zobacz szczegóły]
Fot. Agnieszka Stefańczyk | Krakowski Dom Aukcyjny®
METAFIZYCZNY DIALOG
Wlastimil Hofman w 1954 roku maluje obraz "Rozmowa o wieczności". Niewątpliwie inspiracją do powstania tego dzieła jest znajomość twórczości Caspara Davida Friedricha, niemieckiego malarza, mistyka i filozofa. Pejzaże Friedricha utrzymane w nastroju romantycznym wyrażają napięcie nierozłącznie związane z egzystencją człowieka, jednostka wie, że stanowi najmniejszą cząstkę potężnej natury. Uświadomienie sobie tej niezaprzeczalnej prawdy stanowi podstawę rozwiązań artystycznych w twórczości Friedricha. W każdym z jego dzieł widoczne jest pragnienie porównania ograniczoności istoty ludzkiej z nieskończonością spektaklu, jaki nam ofiaruje natura. Sztuka Friedricha nieustannie konfrontuje widza z tym, co nieograniczone. Czyni nas wrażliwymi na duchowość natury i jej wzniosłość. W wielu obrazach Friedricha postacie w pejzażu mają wzrok skierowany ku nieznanemu, prawie zawsze są odwrócone tyłem i nigdy nie patrzą na widza. Czy są symbolem nieprzekraczalnej przepaści pomiędzy człowiekiem a naturą, czy też przeciwnie - ich głębokiej jedności.
Wlastimil Hofman w obrazie "Rozmowa o wieczności" ukazuje postać pogrążoną w rozmyślaniach i kontemplacji, ukrzyżowanego Chrystusa na tle zimowego pejzażu, analogicznie do Friedricha, który często w scenerii zimowej ukazuje ikonografię religijną, motyw krzyży, gotyckich ruin, portale opactw, które stają się symbolem bram do życia wiecznego. Zima poprzedza odrodzenie się natury, symbolizuje budzenie się chrześcijańskiej nadziei, jest alegorią ulotności życia i cykliczności zjawisk. W twórczości Wlastimila Hofmana widoczna jest analiza filozoficzna, egzystencjalne wyrażenie kondycji człowieka, jego głębokiej samotności i kruchości, w poszukiwaniu harmonijnego związku z Bogiem. Kontemplacja przeżycia wydaje się przenikać całość dzieła, nastrój udziela się widzowi. Wtopiona w pejzaż ludzka postać sugestywnie narzuca odbiorcy swoje emocje, zastygła w bezruchu, sylwetka zdaje się pozostawać w samym centrum tajemniczego świata, gdzie przemijanie postrzegane jest z perspektywy nadziei i wiary w ciągłość istnienia.
Źródło: Beata Sarapata, "Metafizyczny dialog", Głos Plastyków, Pismo Informacyjno-Artystyczne Związku Polskich Artystów Plastyków okręgu Krakowskiego, nr 2/2021, s. 140-141.
Beata Sarapata - artystka, malarka i pedagog. Urodziła się w 1957 roku w Krakowie. Jest absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1995 roku otrzymała dyplom w Katedrze Scenografii w pracowni Andrzeja Kreutz-Majewskiego. Studiowała również filozofię w Papieskiej Akademii Teologicznej (ob. Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie), edukację w tym kierunku kontynuowała w Sydney University w Australii. Jest autorką wielu realizacji scenograficznych i kostiumowych, m.in. do spektaklu Czwarta ściana, czyli 238 próba Fausta prezentowanego w Teatrze PWST w Krakowie (1995). Obecnie prowadzi zajęcia artystyczne we współpracy ze Staromiejskim Centrum Kultury Młodzieży w Krakowie.
Poznaj biografię Wlastimila Hofmana
