PIOTROWSKI Antoni
| Tytuł: | Przy łożu |
| Technika: | olej, płótno |
| Wymiary: | 39,5 x 59,8 cm 55 x 76 cm (wymiary z oprawą) |
| Uwagi: | Sygnowany l.g.: "ANTONI | PIOTROWSKI" OPIS PRACY: Poza malarstwem o tematyce batalistycznej główną domeną sztuki Antoniego Piotrowskiego były rodzajowe sceny związane z życiem codziennym wsi mazowieckiej. Prezentowana praca ukazuje smutną scenę we wnętrzu ciemnej, chłopskiej chaty. Na posłaniu, na miękkiej poduszce leży chora kobieta, przy której czuwa pogrążony w modlitwie mąż i obierająca warzywa córka. W obrazie uwidacznia się wpływ twórczości pionierów realizmu w sztuce polskiej – Wojciecha Gersona i, przede wszystkim, Aleksandra Kotsisa. Trafne wydają się tutaj być skojarzenia obrazu Antoniego Piotrowskiego z dziełami Kotsisa przedstawiającymi śmierć matki (por. np. „Matula pomarli” (1868), Lwowska Galeria Obrazów). „Przy łożu” to praca, która silnie oddziałuje na emocje samym tematem, ale jego wymowa spotęgowana jest jeszcze wąską, brązowawą kolorystyką. Warte uwagi są również aspekty światłocieniowe, ewidentnie fascynujące malarza – zainteresowania te są widoczne np. w ukazaniu zacienionej głowy dziewczyny na tle jasnego okna. PRACA NIEDOSTĘPNA |
 | |
ANTONI PIOTROWSKI - NOTA BIOGRAFICZNA
Antoni Piotrowski, "Portret własny z paletą" (1893), Muzuem Narodowe w Warszawie
[Źródło: Cyfrowe MNW]
Antoni Piotrowski urodził się w 1853 roku w Nietulisku, zmarł w 1924 roku w Warszawie. Od 1867 roku pobierał nauki rysunku w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona, a następnie kontynuował edukację w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Rafała Hadziewicza i Aleksandra Kamińskiego, ucząc się równolegle techniki drzeworytu w warsztacie Michała Elwiro Andriollego. W Warszawie zaprzyjaźnił się z Józefem Chełmońskim i Stanisławem Witkiewiczem, z którymi to dzielił pracownię wynajętą w Hotelu Europejskim. W 1874 roku warszawskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zorganizowało pierwszą wystawę artysty i przyznało mu stypendium, dzięki któremu mógł on wyjechać i uzupełnić studia na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po powrocie do kraju przez krótki czas uczęszczał na zajęcia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych do pracowni Jana Matejki, później otworzył w Krakowie własną pracownię. W latach 1879-1882 przebywał w Paryżu i eksponował swoje prace na Salonach (1880, 1881). Wrócił do Krakowa i prowadził w swojej pracowni działalność dydaktyczną, ucząc malarstwa m.in. Olgę Boznańską. W 1885 roku wyjechał do Bułgarii, gdzie dokumentował przebieg kampanii bułgarsko-serbskiej i przesyłał swoje rysunki i komentarze do prasy brytyjskiej. Namalowany przez artystę cykl batalistyczny podejmujący tematykę ówczesnych wydarzeń w Bułgarii pozwolił mu zyskać uznanie księcia bułgarskiego, Aleksandra Battenberga, który zakupił kilka obrazów malarza do swojej kolekcji.
W 1900 roku Antoni Piotrowski powrócił na stałe do kraju i osiadł w Warszawie. Współpracował z Wojciechem Gersonem pomagając mu w prowadzeniu prywatnej szkoły artystycznej. Jako rysownik-dokumentalista pisma „Daily Graphic” często wyjeżdżał służbowo, m.in. do Serbii. W 1911 roku napisał swoją autobiografię, która jest obecnie przechowywana w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Antoni Piotrowski przez całe życie angażował się także w działalność organizacji artystycznych: zasiadał w zarządzie Powszechnego Stowarzyszenia Artystów Polskich, był również współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Często wystawiał za granicą, m.in. w paryskim Salon Cimaise oraz w kraju, np. w warszawskim Salonie Krywulta. W 1887 roku odbyła się we Lwowie indywidualna wystawa prac malarza.
Artysta malował przede wszystkim obrazy realistyczne, zazwyczaj o tematyce historyczno-batalistycznej oraz rodzajowej, często ukazujące sceny z życia mieszkańców mazowieckiej wsi. Poza tym malował pejzaże i portrety, inspirował się też sztuką zachodniego symbolizmu, pod wpływem której wykonywał baśniowe i fantastyczne obrazy z nimfami i faunami.
Warto wspomnieć, że artysta wykonywał również dzieła w kategorii malarstwa monumentalnego, był on bowiem autorem plafonów w łódzkim Pałacu Herbsta (1898).
Poza malarstwem Antoni Piotrowski zajmował się również ilustracją, już jako młody artysta współpracował z pismami warszawskimi, a później także i zagranicznymi, np. „Illustrated London News”, „Illustration” i „Le Monde Illustré”. Tworzył również ilustracje do powieści poznanego w Paryżu Henryka Sienkiewicza.
Dzieła Antoniego Piotrowskiego znajdują się wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi czy Galerii Narodowej w Sofii.
