SZTUKA WSPÓŁCZESNA

OPIS PRACY:
Obrazy abstrakcyjne to nieco mniej znana część twórczości Edwarda Dwurnika, artysty słynącego z narracyjnych przestawień, pełnych dynamizmu widoków miast i miasteczek stanowiących ironiczny komentarz do współczesnych wydarzeń społeczno-politycznych.
Dążenie malarza w kierunku abstrakcji ujawniały już obrazy z serii błękitnej. Cykl malarski o numerze XXV, będący serią obrazów w pełni nieprzestawiających, Edward Dwurnik rozpoczął na początku lat dwutysięcznych. Był on efektem silnej inspiracji twórczością Jacksona Pollocka, w szczególności używaną przez amerykańskiego abstrakcjonistę techniką drippingu, czyli wylewania farby bezpośrednio na płótno.
Malarstwo Pollocka cechuje jednak głęboka symbolika, przesycona tragizmem i duchowością. Edward Dwurnik natomiast prezentował postawę zgoła inną. Istotniejsza była dekoracyjność i satysfakcja z samego procesu tworzenia, niezwykle ekspresyjnego i nieskrępowanego regułami. Edward Dwurnik zawsze zachowywał kontrolę nad procesem twórczym. Podobnie jak obrazy Jacksona Pollocka, abstrakcje Edwarda Dwurnika miały otaczać odbiorcę, a ich forma, kolor i struktura odwoływać się bezpośrednio do jego uczuć oraz emocji. Co ciekawe, artysta pozostawił tu widzowi wolność w decyzji o kierunku eksponowania dzieła, dopuszczając dowolny układ wertykalny lub horyzontalny, o czym świadczy rysunek-wskazówka na odwrocie pracy.

OPIS PRACY:
Franciszek Starowieyski, jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów współczesnych, czerpał inspiracje ze sztuki secesji i surrealizmu, wypracowując ostatecznie zindywidualizowany styl malarski. W oferowanej pracy artysta zastosował wielokrotnie powracający w jego twórczości motyw sylwetki kobiety o pełnych kształtach, której towarzyszy surrealistyczne hybrydalne stworzenie. Postać widziana jest od tyłu i znajduje się blisko hybrydy mającej tułów konia (z fragmentami nasuwającymi skojarzenia raczej z umięśnionym ciałem lwa) i ptasią czaszkę w miejscu głowy. Całość wywiera na widzu silne wrażenie będące swoistą mieszanką zachwytu i niepokoju. W kompozycji został również zawarty tak znamienny dla malarstwa Franciszka Starowieyskiego erotyzm, przejawiający się nie tylko w samym ukazaniu kobiety w akcie, ale także w spleceniu nóg postaci i hybrydy.
Obraz został wykonany za pomocą pewnych, energicznych, kotłujących się linii, które kształtują ekspresyjne sylwetki. Franciszek Starowieyski w tej swobodnej kompozycji zawarł szereg charakterystycznych dla swojego malarstwa środków - wyraźny kontur, zawężenie gamy barwnej do dwóch kontrastujących ze sobą kolorów, sugestywny światłocień, jak i skupienie się na pięknie ciała. Artysta antydatował swoje prace o 300 lat wstecz, w związku z czym pastel "Kobieta z hybrydą", który powstał na początku XXI wieku, został przez malarza opatrzony datą 1702.

OPIS PRACY:
Twórczość plastyczna Konrada Jarodzkiego, architekta, malarza, rysownika i wykładowcy w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, oscylowała wokół surrealizmu i abstrakcji. W swoich dziełach artysta odnosił się do otaczającej go rzeczywistości, prowadząc twórczą eksplorację zjawisk fizycznych, otaczającej go przyrody i komentując aktualne wydarzenia. Interesowały go konflikty zbrojne, katastrofa klimatyczna i postęp naukowy. Własne przeżycia i refleksje wyrażał środkami malarskimi takimi jak: kolor, faktura i rytm.
Prezentowane dzieło pt. "Wżer", powstałe w 2016 roku, prawdopodobnie wpisuje się w cykl zadedykowany ofiarom katastrofy World Trade Center. Obrazy z tej serii zaczęły powstawać rok po tragicznym wydarzeniu i były tworzone przez Konrada Jarodzkiego aż do ostatnich lat życia. Płótna charakteryzują się połączeniem wertykalnych struktur utrzymanych w odcieniach szarości z wyraźnym, umieszczonym centralnie diagonalnym motywem, przywodzącym na myśl wybuch, rozbłysk czy pęknięcie, ilustrującym ruch, światło i dźwięk, towarzyszący katastrofalnym wydarzeniom. Motywy umieszczane w centrum obrazów są zazwyczaj utrzymane w ciemnych odcieniach, przechodzących od granatu do czerni, uzupełnionych niekiedy akcentami mocnego koloru. Autor czasem wprowadzał formy bardziej organiczne, innym razem – tak jak w proponowanym dziele – dominowały struktury geometryzujące, połączenia kwadratów, prostokątów i trójkątów.

OPIS PRACY:
Pejzaże, obok martwych natur, stanowią temat najczęściej podejmowany przez Jana Szancenbacha, cenionego artystę, profesora i rektora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego twórczość wyrastała z ogarniającego akademię głębokiego podziwu dla polskiego koloryzmu.
W pracach artysty dominują intensywne barwy i efekty luministyczne, co uwidacznia się w prezentowanym dziele. Powstało ono najpewniej w wyniku fascynacji Jana Szancenbacha imponującymi szwedzkimi klifami. Tytułowe zachodzące słońce nie zostało ukazane dosłownie. Można je obserwować śledząc skomplikowaną grę świateł i cieni w centrum kompozycji. Monumentalne klify po obu stronach zachwycają swobodą w operowaniu plamami barwnymi, nadającymi dziełu ekspresji. Całość emanuje lekkością i radością, co jest niezwykle charakterystyczne dla twórczości Jana Szancenbacha. Chociaż kolor w jego obrazach jest zawsze intensywny i daleki od realizmu, malarz nigdy nie przekraczał granicy przedmiotowości. Natura stanowiła dla niego punkt wyjścia, a budowana kolorem bryła była wynikiem wnikliwej obserwacji i afirmacji przyrody.

OPIS PRACY:
Maria Anto była malarką i poetką, w swojej twórczości czerpała inspiracje z naiwnego realizmu i surrealizmu, tworząc niepowtarzalne, oniryczne kompozycje. Na twórczość Marii Anto oddziaływały traumatyczne doświadczenia drugiej wojny światowej, które wpłynęły zarówno na tematykę, jak i formę jej prac. W związku z tym artystka wielokrotnie wykorzystywała w swoich pracach poetykę marzeń sennych.
W prezentowanym obrazie Maria Anto ukazała charakterystyczny dla siebie, złożony jakby z wycinków rzeczywistości, wieczorny krajobraz przesycony aurą tajemniczości. Malarka w centrum kompozycji ujęła krucyfiks na tle skały. Krzyż otaczają fragmenty zabudowań kościelnych, cmentarza i pejzażu z drzewem na wzgórzu. W malarstwie tej artystki główną rolę odgrywały emocje i przeżycia, które przekładała na fantastyczny świat niejednoznacznych, otwierających szerokie drogi interpretacyjne symboli.